fot. Apple TV+

Bardzo podobało mi się to, jak twórcy serialu Dickinson zakończyli produkcję - nie weszli w dramatyczne rejony późniejszych lat życia głównej bohaterki. Prawdziwa Emily bowiem w ostatnich 20 latach życia praktycznie nie wychodziła z pokoju, usunęła się ze społeczeństwa. Serial  pięknie, z odpowiednią lekkością nawiązał do życia poetki.  Pomysłowo pokazano to w montażowej zbitce, gdy Emily siedziała w pokoju w różnych sukniach, a pory roku zmieniały się za oknem. W ostatniej scenie naprawdę dobrze wykorzystano szaloną wyobraźnię głównej bohaterki, gdy na łodzi w białej sukni udała się w stronę syren. Ta jedna, bardzo lekka sekwencja zawierała o wiele większy ładunek emocjonalny niż pełna dialogów dramatyczna scena. Twórcy zachowali swój styl do końca i za to im chwała.

Hailee Steinfeld ostatni raz w serialu daje popis swoich aktorskich zdolności. To jedna z najlepszych aktorek młodego pokolenia i w finałowym odcinku po raz kolejny to udowadnia. Praktycznie w każdej scenie (z wyjątkiem jednej) występuje z jedną postacią. To dało jej ogromne możliwości zaprezentowania pełni aktorskich umiejętności. W scenie ze Śmiercią jest radosna i wnosi do niej sporo luzu. W sekwencji z Betty pokazuje kreatywną duszę i entuzjazm bohaterki. Mamy do czynienia z ogromną energią, ale i lekko dramatycznym tonem. Twórcy zapewne tak skonstruowali finał, aby główna gwiazda mogła w pełni zabłysnąć - i to się im udało! Steinfeld jest świetna.

fot. Apple TV+

To, że twórcy mocno skupili się na głównej bohaterce, nie znaczy, że inne postacie nie mogły pokazać się z dobre strony. Wprost przeciwnie, każdy z aktorów otrzymał swój moment. Austin w końcu był tym młodym, ale dojrzałym człowiekiem, podejmującym ważne decyzje i potrafiącym przełożyć dobro innych nad swoje. Lavinia  pokazała się z szalonej strony, z której była znana przez wszystkie sezony. Sue ponownie stała się emocjonalną osobą, która dba o Emily. Chociaż nie ukrywam, trochę brakowało mi jakiejś dramatycznej sceny, która zakończyłaby ich wątek. Nawet Maggie, której nie było za bardzo widać w ostatnich odcinkach, wniosła niewymuszony element komediowy do produkcji. Można zatem uznać, że finał był prawdziwą listą przebojów, jeśli chodzi o postacie. 

Warto zaznaczyć również dwa dobre występy gościnne. Wiz Khalify jako Śmierć zasługuje na pochwałę. Wniósł sporo świeżości i luzu w scenie, gdy rozmawia, a potem tańczy z Emily. Natomiast Gabriel Ebert jako Higginson wprowadził bardziej dramatyczny, emocjonalny wydźwięk - choćby w scenie, w której daje Betty listy od Henry'ego. Jego stonowana kreacja wystarczyła, aby przez pryzmat postaci Higginsona pokazać prawdziwy niedoceniony geniusz Emily.

Finał Dickinson był świetnym zwieńczeniem bardzo dobrego serialu!