Ten odcinek jest o tyle ciekawy, że poświęca o wiele więcej czasu ekranowego złoczyńcom niż poprzednio. Możemy lepiej poznać Luthorów, ich relacje i przede wszystkim Lenę, której rola wyraźnie będzie rozbudowywana. Głównym aspektem jest oczywiście prawdopodobne miłość matki do córki, która w wielu momentach jest akcentowana, ale zarazem twórcom udaje się pokazać dwuznaczność w tym drzemiącą. Czy mama Luthor na pewno kocha, czy tylko wykorzystuje, bo ma to w swoim DNA? Najbardziej w tym wszystkim intryguje sama Lena, którą manipulują, wrabiają i szydzą. Czy naprawdę może być tym dobrym Luthorem? Jakoś w to wątpię, pomimo tego, że ten odcinek stara się to wmówić widzom. Coś jest zdecydowanie na rzeczy, a sugerują to końcowe sceny, gdy widzimy, że Lena potrafiła ograć Lexa w grze w szachy. To jest bardzo jednoznaczna sugestia, że jest ona inteligentniejsza i bardziej przebiegła od swojego brata. A to może oznaczać, że cała relacja z Karą i Supergirl to fasada, a Lena ma ukryte plany, które będą dopiero wprowadzane w życie. Nie byłbym zaskoczony.

Większość wątku Luthorów rozgrywa się dość typowo. Szczególnie w związku z bezmyślnym Metallo, który był bardzo nudnym i oklepanym złoczyńcą. Walka Supergirl z nim jest nieciekawa, podobnie jak próby Guardiana. Tak naprawdę pod względem akcji i superbohaterskich motywów jest wręcz banalnie, a dramaturgia jest sztuczna w scenach z wybuchającym Metallo. A szkoda, bo jednak starcie z Luthorami miało potencjał na coś więcej. Wolałbym jednak zobaczyć ciekawy, mocny rozwój historii niż smaczek w postaci kultowego bojowego kombinezonu Lexa.

Zawsze w każdym odcinku jest jakiś wątek obyczajowy, który potem jest wałkowany przez cały czas. Jest takie bardzo wyraźne, schematyczne zagranie twórców, opierające się często na pewnym konflikcie bohaterów wynikającym z różnicy zdań. W tym przypadku dotyczy to Kary ślepo wierzącej w Lenę i wszystkich, którzy sądzą, że Luthor jest winna. W tym wątku jest tak naprawdę jeden pozytyw, czyli przypomnienie faktu, że Superman także przyjaźnił się z Lexem, zanim stali się wrogami. Ten aspekt nie pojawił się przypadkowo i wydaje się być ważnym w kontekście rozwoju relacji Kary z Leną. Poza tym niestety dostajemy po raz kolejny takie same sztampowe zagrania i poważne rozmowy. Czasem to nie przeszkadza, można przymknąć oko, bo taka jest konwencja. W tym przypadku jednak razi.

Twórcy nie kryją w jakim kierunku rozwija się relacja Mon-Ela z Karą. I o dziwo jest to na razie jeden z niewielu wątków romantycznych, które są prowadzone całkiem nieźle. Być może to kwestia tego, że Kara i Mon-El zaskakująco dobrze do siebie pasują i ich wspólne sceny dobrze działają na ekranie. Jest pomiędzy nimi chemia, która procentuje. Nawet ta końcowa scena, gdzie zbliżyli się do siebie, jest nakręcona tak, jak trzeba i z odpowiednią dawką emocji. Cliffhanger ciekawy i zapowiada być może emocjonujący kolejny odcinek.

Nie jest to najlepszy odcinek Supergirl, bo nie brak tutaj pewnych fabularnych niedoskonałości i niedopracowań oraz sztampowych zagrań. Ma jednak to swój urok, klimat, a Melissa Benoist w tytułowej roli nadal kradnie każdą scenę i sprawia, że nie można jej nie lubić. Przyjemnie, ale bez szału.

Źródło: The CW