fot. AMC

Nowy odcinek Zadzwoń do Saula rozpoczął się w swoim stylu, czyli od scen, które z każdym ujęciem nabierały sensu. Zobaczyliśmy, jak Lalo wychodzi ze studzienki kanalizacyjnej, aby się umyć i odpocząć, a następnie wrócić, jak się później okazało – do swojego miejsca obserwacyjnego. Wyglądał trochę jak Pennywise. Kadr ma zdecydowanie memogenny potencjał. Trzeba przyznać, że Lalo wybrał doskonałe miejsce, aby czyhać na życie Gusa i ukryć przed jego ludźmi. Ponadto cieszyło to, że Salamanca powrócił do Nowego Meksyku po uzyskaniu wszystkich informacji w Niemczech i teraz jest gotowa na zemstę.

To był zacny start, który jeszcze należy pochwalić za pracę kamery i bardzo dobre oświetlenie budujące klimat. W późniejszej fazie epizodu powróciliśmy do Lalo, który nagrał wiadomość dla don Eladio, a następnie zadzwonił do Hectora. Zorientował się, że linia jest na podsłuchu, udowadniając, że Gustavo rzeczywiście miał duże powody do niepokoju z tak bystrym przeciwnikiem. Mimo że go nie zlekceważył, to jednak uznał, że Lalo nie zaatakuje go w szkole, o czym ostrzegał go Mike. Dobrze było zobaczyć tych wszystkich wspaniałych aktorów w jednym epizodzie, gdy  każda scena miała znaczenie. Natomiast Salamanca, swoim telefonem do wujka, odciągnął uwagę od Jimmy’ego i Kim. Jak się później okazało, miało to tragiczne konsekwencje.

Zanim jednak doszliśmy do tej makabrycznej końcówki, obejrzeliśmy w końcu realizację planu pogrążenia Howarda.W tej historii trwała ekscytująca walka z czasem, w której Jimmy zebrał ekipę filmową i zgarnął z parkingu Lenny’ego w natarczywym i gadatliwym stylu Saula, aby jeszcze raz odtworzyć scenkę do fotografii. Mogliśmy zobaczyć w dużym przyspieszeniu to, co twórcy tak bardzo przed nami skrywali przez ostatnie odcinki. Nie zabrakło humoru w scenie, gdy wszyscy zebrali się na „planie filmowym”, aby odegrać przekazanie koperty przez Jimmy’ego fałszywemu sędziemu. W końcu kilka chwil więcej w serialu dostał kamerzysta Joey (Josh Fadem), który zanudzał studentów na wykładzie, a charakteryzatorka rozbawiała swoim kostiumem z Ciemnego kryształu. Cała scena została doskonale nakręcona w pozornie jednym ujęciu, co nadawało jej dynamiki. Okazało się, że prywatny detektyw Howarda również był w to zaangażowany!

fot. AMC

„D-Day-em” okazały się mediacje w sprawie pozwu Sandpiper, co pozwoliło zebrać w jednym pomieszczeniu kolejne postacie, które poznaliśmy na przestrzeni wszystkich sezonów Zadzwoń do Saula. Do Cliffa i Erin dołączyli Rick Schweikart (Dennis Boutsikaris) i Irene (Jean Effron). Świetnie, że zobaczyliśmy ich w tym finałowym sezonie, ale ważniejsze jest to, że ich obecność była podyktowana fabułą, a nie samym cameo, aby oddać im pożegnalny hołd. Z kolei cały przekręt szedł jak po sznurku. Z każdą chwilą elementy planu układały się w całość. Każdy wcześniej zainicjowany etap nabierał sensu, a Howard nieuchronnie zbliżał się do ostatecznego upokorzenia się. Idealnie wpadł w pułapkę związaną z sędzią Casimiro (bardzo dobry John Posey). Tym razem nie było powodów do śmiechu. Hamlin coraz bardziej się pogrążał i ośmieszał przed wszystkimi. A najgorsze w tym było to, że miał rację, tylko nikt mu nie wierzył. Przykro się na to patrzyło, szczególnie że Jimmy i Kim mieli przy tym dużo uciechy. Narastał ogromny kac moralny.

Jednak Howard przyjął to upokorzenie z godnością, zachowując spokój. W ostatniej scenie przyszedł do mieszkania Jimmy’ego i Kim, aby poznać przyczynę ich działania. W tej scenie Patrick Fabian znakomicie wykorzystał swoje ostatnie chwile w serialu, zupełnie jak Michael Mando jako Nacho. Zagrał z wyczuciem, zgodnie z charakterem tej postaci. Jego monolog brzmiał, jakby dawał reprymendę Jimmy’emu i Kim, którzy przysłuchiwali się w milczeniu - jak uczniowie, którzy coś nabroili. Przejrzał ich i aż chciało się, żeby przyznali się przed nim do przekrętu. Najbardziej imponuje to, że Howard pokazał siłę, mimo że został zmanipulowany, upokorzony, a jego życie prywatne legło w gruzach. Nie załamał się i chciał walczyć o swoje dobre imię. Nie był złym człowiekiem. Był uprzejmy (może trochę na pokaz) dla Irene i Cary’ego, dając temu ostatniemu (i widzom) cenną wskazówkę z napojem gazowanym. Choć Hamlin też ma swoje brudy za uszami, to jednak nie zasłużył na los, jaki zgotowali mu Jimmy i Kim, a już na pewno nie na śmierć.

Do chwili pojawienia się Lalo (jak zwykle świetny Tony Dalton) w mieszkaniu poziom emocji nie był zbyt wysoki. Panowała atmosfera umiarkowanego napięcia i niecierpliwie wyczekiwało się, jak zakończy się ta konfrontacja między Howardem a Jimmym i Kim. I choć mogło przejść przez myśl, że Salamanca uda się do nich na „konsultację”, to jednak chyba nikt się nie spodziewał, że nastąpi to w obecności Hamlina. Powiew powietrza, który zmącił płomień świecy, zaniepokoił. Gdy zobaczyliśmy Lalo, groza i emocje wzrosły, bo z każdą sekundą miało się pewność, że Howard nie wyjdzie z tego cało. Nieszczęście zbliżało się nieuchronne, jak wtedy z Hankiem w Breaking Bad czy Nacho, którzy też zginęli od strzału w głowę. Śmierć tego bohatera szokowała. I nie tylko dlatego, że była bardzo brutalna i zaskakująca. Howard znalazł się w niewłaściwym czasie, w niewłaściwym miejscu, co było efektem działań Jimmy’ego i Kim. To jest piękno zarówno Zadzwoń do Saula, jak i Breaking Bad - najwięcej emocji wywołują te sceny, w których dochodzi do nieprzewidzianych konsekwencji niecnego postępowania głównych bohaterów. Uderzają one w postronne osoby, które niczemu nie zawiniły.

Siódmy odcinek Zadzwoń do Saula to kolejny pokaz perfekcji twórców (brawo dla reżysera i scenarzysty Thomasa Schnauza), którzy nie tylko dbają o wizualną część serialu (kapitalne ujęcia i kadry), ale też idealnie dobierają odważne rozwiązania fabularne, aby rozemocjonować widzów. Tym razem już nie było mowy o graniu na czas – każda scena była ważna dla historii. A do tego dostaliśmy całą paletę emocji. Teraz będziemy musieli poczekać do lipca na ostatnie sześć epizodów. Po cliffhangerze ten czas oczekiwania będzie się niesamowicie dłużyć. Warto czekać!