Zabójczy księżyc otwiera nowy cykl fantasy Jemisin, autorki nominowanej między innymi do nagród Hugo, Nebuli czy World Fantasy Award. Wedle opisu wydawcy jest to zakrojona na ogromną skalę opowieść o niezwykłej cywilizacji, imperialnych intrygach, wojnie, religii i królestwie snów.

Poniżej przytaczamy wstęp N.K. Jemisin, stanowiący krótkie wprowadzenie do świata książki:

Jak większość pisarzy literatury fantasy fascynuje mnie tworzenie tekstów inspirowanych autentycznymi (choć przeminionymi) cywilizacjami. Pod pewnym względem łatwiej byłoby mi napisać zwyczajną powieść historyczną, wtedy bowiem mogłabym wykorzystać wszystkie informacje naukowe. Ponieważ jednak jest to powieść fantasy, a nie historyczna, znalazłam się w dość osobliwej sytuacji – musiałam jak najbardziej "odhistorycznić" te opowieści, pozbawiając je soczystej realności i zostawiając tylko najrzadszą zawiesinę dla smaku. Moim celem było oddanie hołdu, nie naśladowanie rzeczywistości. Egiptolodzy amatorzy, uważajcie się za ostrzeżonych.

Szczególnie zmagałam się z imionami bohaterów, bo w wielu z tych cywilizacji imiona składały się ze słów, które w miejscowych językach miały znaczenie… ale nie opisywałam Ziemi, więc nie mogłam ich użyć. W zamian za to skupiłam się na uchwyceniu właściwej budowy i atmosfery, unikając słów, które oznaczałyby coś w tych językach. Ponieważ w żadnym razie nie jestem ekspertem, istnieje duże prawdopodobieństwo, że któraś z moich postaci nosi imię oznaczające "Ukochana Sera" czy coś w tym stylu. Jeśli tak, przepraszam.

[image-browser playlist="584379" suggest=""]

Barbarzyńcy z północy uczą swoje dzieci strachu przed Śniącą Luną, twierdząc, że sprowadza ona szaleństwo. To bluźnierstwo można wybaczyć. Czasami dziwny blask Luny spowijał cały Gujaareh oleistymi wirami ametystu i akwamaryny. W jego świetle chaty niższej kasty wydawały się solidne i piękne; ścieżki wykładane zwykłymi glinianymi cegłami lśniły jak posrebrzone. W dziwnych cieniach na gzymsie budynku mógłby przycupnąć mężczyzna, a wydawałby się tylko niewyraźnym rysunkiem na tle ziarnistej szarości. W tym kraju taki mężczyzna mógłby być kapłanem, skupionym na najświętszej ze swoich powinności.
Temu kapłanowi sprzyjały nie tylko cienie. Długie szkolenie wyciszyło odgłos jego kroków na kamieniach; zresztą był boso. W ogóle nie miał wiele na sobie; ufał, że ciemny kolor skóry pomoże mu się wtopić w noc podczas cichej wędrówki, gdy kierował się tylko odgłosami miasta. W domu naprzeciwko ulicy zapłakało niemowlę – a on zrobił krok. Parę pięter poniżej występu ktoś się roześmiał – a on się wyprostował, dotarłszy do okna, do którego zmierzał. Z zaułka nieopodal dobiegł zdławiony krzyk i odgłosy bójki – a on zatrzymał się, nasłuchując z niepokojem. Ale zamieszanie ucichło, tupot sandałów o bruk zamarł w oddali, a on odetchnął. Gdy miłosne krzyki młodej pary w sąsiedztwie odpłynęły z wietrzykiem, mężczyzna wślizgnął się przez zasłonięte okno do pokoju.
Sypialnia – studium przebrzmiałej elegancji. Kapłan wyłowił z mroku zarysy wdzięcznych foteli o przetartej tapicerce, drewniane, zmatowiałe z zaniedbania meble. Podszedł do łóżka, uważając, by jego cień nie padł na twarz spoczywającej na nim osoby… ale starzec, którego nazywano Yeyezu, i tak otworzył oczy i zamrugał.
– Tak myślałem – powiedział ochrypłym głosem, który zadrapał ciszę swoją szorstkością. – Który to?
– Ehiru – odrzekł kapłan. Jego głos był miękki i głęboki jak cienie w sypialni. – W snach nazywany Nsha.
Oczy starca rozszerzyły się z miłego zaskoczenia.
– Więc tak brzmi imię duszy róży. Komu zawdzięczam ten zaszczyt?
Ehiru powoli odetchnął. Zawsze trudniej było przynieść spokój, gdy nosiciel daniny był przebudzony i przerażony – dlatego prawo nakazywało zbieraczom potajemnie wchodzić do domostw. Ale Yeyezu nie czuł strachu. Ehiru zobaczył to od razu, dlatego postanowił odpowiedzieć na pytanie, choć wolał wykonywać swoje zadanie bez słów.
– Twój najstarszy syn zgłosił zlecenie na twoje imię – powiedział. Zza przepaski na biodrach wyjął jungissę: długi jak kciuk, lśniący jak czarne szkło kamień z wyrytą podobizną cykady. Yeyezu powiódł za nią wzrokiem. Te kamienie były legendą z powodu swojej wyjątkowości i mocy; niewielu wiernych Hananji je widziało. – Zostało rozważone i przyjęte przez Radę Ścieżek, a mnie polecono je wykonać.
Starzec skinął głową i wyciągnął drżącą rękę do jungissy. Ehiru podał mu kamień, nie wypuszczając go z ręki. Jungissa była zbyt świętym przedmiotem, by traktować ją lekkomyślnie.
Zdumienie odjęło starcowi lat. Ehiru mimo woli uśmiechnął się na ten widok.
– Zna smak wielu twoich snów, starcze Yeyezu – powiedział, bardzo delikatnie wyjmując jungissę z ręki starca, aby ten usłyszał jego słowa. Yeyezu westchnął, ale opuścił rękę. – Piła twoje nadzieje i lęki. Teraz wzywa cię, byś dołączył do niej w Ina-Karekh. Czy złożysz jej tę ostateczną ofiarę?
– Z radością – odparł Yeyezu i zamknął oczy. Ehiru pocałował go w czoło. Rozpalona skóra, delikatna jak papirus, rozprostowała się pod naciskiem jego warg. Ehiru wyprężył się i umieścił jungissę w miejscu, którego przed chwilą dotykały jego usta. Trącony palcem kamień zadrżał, a potem zaczął ledwie zauważalnie wibrować. Yeyezu zapadł w sen. Ehiru położył mu palce na powiekach.
We względnej ciszy miejskiego wieczoru w pokoju słychać było tylko oddechy Ehiru i Yeyezu. Potem już tylko Ehiru. W tej nowej ciszy – bo jungissa przestała wibrować wraz z końcem snu – Ehiru stał przez parę chwil, czekając, aż rozleje się w nim leniwie nowa senna krew. Gdy uznał, że nadszedł odpowiedni moment, wyjął zza przepaski kolejny przedmiot – tym razem małą obsydianową półkulę, na której płaskiej podstawie wyryto różę oazy, a szczeliny wypełniono sproszkowanym tuszem. Przycisnął starannie pieczęć do kościstej, nieruchomej piersi Yeyezu, zostawiając swój podpis na arcydziele ciała. Uśmiech, który pozostał na stygnących ustach starca, był jeszcze piękniejszy.
– Wiecznie radosnych snów, mój przyjacielu – szepnął Ehiru, po czym podniósł kołdrę i ułożył kończyny Yeyezu w spokojnej, godnej pozycji. W końcu wyszedł równie cicho, jak wszedł. A teraz ucieczka: po dachach, bezszelestnie i zwinnie. Parę ulic od domu Yeyezu zatrzymał się i padł na ziemię pod starym zburzonym murem. Ukląkł wśród chwastów, dygocząc. Niegdyś, gdy był młodszy, po takim zadaniu wracał do Hetawy przepełniony radością prowadzenia tak bujnego, bogatego życia. Dopiero godziny modlitw w Sali Błogosławieństw przywracały mu zdolność funkcjonowania. Teraz nie był już młodzieńcem. Stał się silniejszy, nauczył się dyscypliny. Przeważnie potrafił odbyć nocą drugi zbiór, a czasem i trzeci, jeśli tego wymagały okoliczności… choć trzy zbiory sprawiały, że stawał się roztrzęsiony, półprzytomny i tracił świadomość, w którym świecie się znajduje. Nawet senna krew jednej osoby potrafiła mu zamącić w głowie, bo jak mógł się nie radować, czując tak mocno buzującą w nim radość Yeyezu?
A jednak musiał się starać ze względu na innych cierpiących obywateli Gujaarehu. Dwa razy usiłował liczyć, dodając cztery do kolejnych liczb – ćwiczenie na koncentrację – lecz dwukrotnie zatrzymał się przy zaledwie czterech tysiącach dziewięćdziesięciu sześciu.
Żałosne. Ale przynajmniej opanował myśli, a drżenie ustąpiło.
Z pewną troską zauważył, że Śniąca Luna osiągnęła zenit, a jej wielki krąg jaśnieje na środku nieba jak wielkie prążkowane oko; minęła połowa nocy. Tę część miasta można było szybciej przejść po ziemi niż po dachach. Po krótkim postoju, kiedy odwrócił przepaskę biodrową na lewą stronę i włożył kilka złotych zausznic – bo nawet najbiedniejszy mieszkaniec stolicy Gujaarehu nie wychodził bez ozdób – wyłonił się z cienia muru i ruszył ulicą jak człowiek z niewiadomej kasty, nierzucający się w oczy, zgarbiony, by robić wrażenie bardziej pokornego. O tak późnej godzinie widział tylko woźniców przygotowujących się do porannej podróży i ziewających strażników, niewątpliwie idących na nocną zmianę w bramach miasta. Żaden z nich go nie zauważył.
W dzielnicy zamieszkanej przez wyższą kastę domy stały dalej od siebie. Ehiru skręcił w boczną uliczkę, kiepsko oświetloną na pół wypalonymi latarniami, i wyszedł prosto na grupę młodych shunhów śmierdzących timbaliniarnią i zwietrzałymi kobiecymi perfumami. Śmiali się i zataczali, otumanieni narkotykiem. Szedł za nimi przez parę ulic, zanim w ogóle zauważyli jego obecność, a wtedy skręcił w kolejną boczną uliczkę. Prowadziła do magazynu w stodole gospody, której szukał. Drzwi stodoły były otwarte, stojące pod ścianą beczki z winem i przewiązane sznurkiem paczki – odsłonięte i nienaruszone. Nieliczni gujaareńscy złodzieje byli zbyt mądrzy, aby je tknąć.
Ehiru zanurzył się w mrok, zdjął biżuterię-rekwizyt i znowu inaczej zawiązał przepaskę, zwijając ją i supłając tak, by materiał nie łopotał. Z jednej strony płachtę zdobił dyskretny wzorek, druga jej strona – ta, którą teraz odsłonił – była zupełnie czarna.
Poprzedniego dnia Ehiru zrobił rozeznanie w gospodzie. Jej właściciel, chytry jak każdy z kasty kupieckiej, przyjmował gości przez cały rok, licząc na bogatych przyjezdnych, z których wielu nie lubiło zmiany miejsca zamieszkania podczas wiosennych powodzi. Następny nosiciel daniny – handlarz z północy – miał prywatny pokój w wieży, oddzielonej od reszty budynku stromymi schodami. Bardzo wygodne. Kiedy Hananja czegoś chce, prostuje wszystkie drogi.
W kuchni gospody było ciemno, podobnie jak w służbówce obok niej. Ehiru minął stół z leżącymi nisko poduszkami i ogród w atrium, zwalniając, by odsunąć liście palm i zwisających paproci. Za ogrodem znajdowały się komnaty sypialne. Tu stąpał najciszej, bo nawet o tak późnej porze jacyś goście mogli nie spać; ale latarnie we wszystkich pomieszczeniach były zaciemnione, a zza zasłon w drzwiach dobiegały tylko powolne, miarowe oddechy. Dobrze.
Wchodząc po schodach wieży, słyszał niespokojne chrapanie handlarza, dobiegające nawet przez grube drewniane drzwi. Otwarcie drzwi tak, żeby nie skrzypnęły, wymagało trochę wysiłku, ale udało mu się, choć po cichu przeklinał zagraniczny zwyczaj wstawiania drzwi do wewnętrznych pokojów. W komnacie chrapanie brzmiało tak głośno, że gazowe zasłony wokół łóżka drżały. Nic dziwnego, że właściciel zaproponował gościowi wieżę, pewnie w dodatku ze zniżką. Mimo to Ehiru zachowywał się ostrożnie; odczekał, aż szczególnie głośne chrapnięcie rozchyliło zasłony, i spojrzał na swoje nowe zlecenie. Z bliska dobiegał go zapach mężczyzny zmieszany z cuchnącym potem, ze zjełczałym łojem i z innymi woniami, tak mocnymi, że zakręciło mu się w głowie. Zapomniał, że Nordowie nie mają zwyczaju często się kąpać. Chociaż noc była chłodna i wietrzna, człowiek z północy – handlarz z ludu Bromarte, jak uściślało zlecenie, choć Ehiru nigdy nie potrafił rozróżnić tych północnych plemion – obficie się pocił, a jego blada skóra była rozpalona i zaczerwieniona, jakby zasnął w samo południe na prażącym słońcu. Ehiru przez chwilę przyglądał się jego twarzy, zastanawiając się, czy w snach takiego człowieka można odnaleźć odrobinę spokoju.
W końcu uznał, że można, bo Hananja inaczej by go nie wybrała. Ten człowiek miał szczęście. Hananja nieczęsto obdarzała swoim błogosławieństwem cudzoziemców. Oczy mężczyzny poruszały się pod zamkniętymi powiekami, a zatem Ehiru nie potrzebował jungissy przenoszącej na właściwy etap snu. Kładąc palce na jego powieki, zmusił swoją duszę do oddzielenia się od ciała, nie zrywając z nią więzi – umblikeh – żeby w odpowiedniej chwili móc za nią podążyć. Gdy otworzył oczy duszy, sypialnia stała się bezbarwna i nierealna. Nieistotne odbicie prawdziwego świata. W tym miejscu, w połowie drogi między jawą a snem, była tylko jedna ważna rzecz: delikatna, migocząca czerwona lina, która wyłaniała się z miejsca w okolicach obojczyka mężczyzny i ciągnęła się w nicość. Była to ścieżka, którą jego dusza podążyła w podróż do Ina-Karekh, krainy snów. Ehiru bez trudu mógł podążyć tą samą ścieżką i znowu nią wrócić. Gdy tym razem otworzył oczy duszy, otoczyły go kolory i wielka przedziwność, gdyż znalazł się w Ina-Karekh, krainie snów. I tutaj ukazał mu się sen człowieka z plemienia Bromarte. Charleron z Wenkinsklanu – to imię pojawiło się w świadomości Ehiru, który wchłonął jego osobliwość, a także tyle śpiącego człowieka, ile tylko mógł. Nie było to imię duszy, ale tego należało się spodziewać. Rodzice z plemienia Bromarte dawali swoim dzieciom imiona zawierające nadzieje i pragnienia świata na jawie, nie ochronę we śnie. W rozumieniu plemienia Charlerona jego imię było imieniem ambicji. Imieniem głodu. I głód wypełniał duszę mężczyzny: głód bogactwa, szacunku, rzeczy, których nawet nie potrafił nazwać. Ten głód, odbity w sennych krajobrazach Ina-Karekh, przybrał kształt wielkiej ziejącej jamy w ziemi, której ściany roiły się od niezliczonych, wyciągniętych, odłączonych od ciała dłoni. Ehiru przybrał postać, jaką zwykle miał we śnie, i spłynął w dół pomiędzy dłońmi, nie zwracając uwagi na ich bezgłośne ślepe błaganie.
Na dnie studni dłoni, płaczące ze strachu i bezradności, klęczało wcielenie niefortunnie nazwanego człowieka z Bromarte. Charleron kulił się, szlochając, na próżno usiłując się ratować przed własnym dziełem – rękami, które nieustannie go szarpały. Nie krzywdziły go i dla każdego odpowiednio wykształconego śniącego byłyby tylko umiarkowanie straszne, lecz – jak uznał Ehiru – pełniły w snach funkcję żółci: gorzkie i przykre, niezbędne dla zdrowia, ale nieprzyjemne dla zmysłów. Wchłonął ich, ile mógł, dla dawców, bo nawet żółć była przydatna, choć Charleron mógłby się z tym nie zgodzić. Ale zostawił w sobie miejsce na najważniejszy humor, po który tu przybył. Jak zawsze – zgodnie z rozkazem Bogini – nosiciel daniny Hananji podniósł wzrok i ujrzał Ehiru w jego prawdziwej, nieosłoniętej postaci.
– Kim jesteś? – spytał, na chwilę zapomniawszy o przerażeniu. Dłoń chwyciła go za ramię, a on odskoczył z krzykiem.
– Ehiru – odrzekł kapłan. Przez chwilę zastanawiał się nad wyjawieniem imienia swojej duszy, ale postanowił tego nie robić. Imiona duszy nie miały znaczenia dla pogan. Jednak ku jego zaskoczeniu w oczach człowieka z plemienia Bromarte błysnęło rozpoznanie.
– Gualoh – powiedział, a przez filtr wspólnego snu do Ehiru dotarła fala zrozumienia. Jakieś straszne stworzenie z opowieści przy ognisku? Zlekceważył to. Barbarzyńskie przesądy.
– Sługa Bogini Snów – poprawił go, kucając przy nim. Dłonie, reagując na strach Bromartena, nerwowo szarpały ciało kapłana, jego przepaskę biodrową i dwa warkocze na karku. Nie zwracał na nie uwagi. – Zostałeś dla niej wybrany. Pójdź, a ja zawiodę cię do lepszego miejsca, gdzie przez wieczność będziesz żyć w spokoju. – Wyciągnął rękę.
Bromarten skoczył na niego.
Zaskoczył Ehiru, niemal nie dając mu czasu na reakcję, ale żaden zwykły człowiek nie mógł zatryumfować nad zbieraczem we śnie. Szybkim ruchem woli Ehiru rozproszył studnię rąk i zastąpił ją anonimową pustynią pełną pofałdowanych przez wiatr diun. Tu miał mnóstwo miejsca na unikanie ataków Bromartena. Mężczyzna znowu rzucił się na niego, rycząc obelgi. Ehiru otworzył i zamknął ziemię pod jego nogami, zakopując go po pas w piasku.
Nawet w tej pułapce Bromarten klął, szarpał się i płakał, rzucając w Ehiru garściami piasku – który Ehiru po prostu rozpraszał siłą woli.
Potem kapłan kucnął przed Bromartenem, spoglądając mu ze zdziwieniem w oczy.
– Walka jest bezcelowa – powiedział, a mężczyzna znieruchomiał, słysząc ton jego głosu, choć Ehiru starał się mówić łagodnie. – Uspokój się, a podróż odbędzie się bezboleśnie. – Czyżby Bromarteni o tym wiedzieli? Handlowali z Gujaarehem od stuleci. Na wypadek, gdyby to właśnie było przyczyną paniki mężczyzny, Ehiru dodał: – Nie będzie bólu.
– Odejdź ode mnie, gualoh! Nie jestem twoim glinoryjcem, nie pozwolę ci się żywić moimi snami!
– To prawda, nie jesteś Gujaareńczykiem. – Nie odwracając uwagi od mężczyzny, Ehiru zaczął zmieniać senny krajobraz tak, by ten tchnął spokojem. Chmury zmieniły się w białe subtelne smużki, piasek, w którym tkwiła senna postać Bromartena, stał się bardziej sypki, milszy w dotyku. – Ale cudzoziemcy bywali już poddawani zbiorom. Wszyscy, którzy postanawiają żyć i robić interesy w murach naszej stolicy, zostali ostrzeżeni: miasto Hananji jest posłuszne jej Prawu.
Słowa Ehiru wreszcie zdołały się przebić przez panikę Bromartena. Wargi mężczyzny zadrżały.
– Ale… ale ja nie chcę umierać… – Zaczął płakać tak bardzo, że ramiona mu dygotały, a Ehiru mimo woli poczuł litość. Straszne, że ludzie z północy nie znają się na narkomancji. Byli bezradni wobec snów, na łasce swoich koszmarów, i żaden nie miał doświadczenia w sublimacji strachu. Ilu z tego powodu zginęło w krainach cienia? Nie mieli także zbieraczy, którzy ułatwiali im drogę.
– Niewiele osób pragnie śmierci – zgodził się Ehiru. Pogłaskał mężczyznę po czole i odgarnął mu rzadkie włosy, aby go uspokoić. – Nawet moi rodacy, którzy twierdzą, że kochają Hananję, czasami walczą z przeznaczeniem. Ale tak to już jest, że jedni muszą umrzeć, by inni mogli żyć. I tak umrzesz – przedwcześnie i nieprzyjemnie – jeśli ta choroba ladacznic, którą przywlokłeś do Gujaarehu, zdoła się rozwinąć. Dlaczego nie umrzesz w pokoju, szerząc życie?
– Kłamiesz! – Nagle twarz Bromartena stała się podobna do świńskiego ryja. W jego małych oczkach zamigotała nienawiść. Ta zmiana zaszła tak gwałtownie, że Ehiru zamilkł zaskoczony. – Mówisz, że to błogosławieństwo twojej bogini, ale ja wiem, o co naprawdę chodzi. – Mężczyzna pochylił się; jego oddech stał się cuchnący. – To ci sprawia przyjemność.
Ehiru cofnął się przed tym oddechem i jeszcze bardziej odrażającymi słowami.
– Żaden zbieracz nie zabija dla przyjemności.
– Żaden zbieracz nie zabija dla przyjemności – przedrzeźniał go Bromarten. – A co z tymi, którym się to zdarza? – Uśmiechnął się, a jego zęby błysnęły drapieżnie. – Czy przestają być zbieraczami? Jest dla nich inna nazwa, tak? Tak opowiadasz te kłamstwa?
Ehiru poczuł przejmujący chłód; zaraz po tym oblał go żar gniewu.
– To obelga – warknął. – Dość tego.
– To wasza pociecha dla umierających, tak?
– Zbieracze pocieszają tych, którzy wierzą w spokój i chętnie przyjmują błogosławieństwo Hananji – syknął kapłan. – Nie mogą wiele zrobić dla niewierzących, którzy z niej szydzą. – Wstał i skrzywił się z rozdrażnieniem. Gadanie tego dzikusa rozproszyło jego uwagę; piasek wokół nich falował i unosił się jak pierś żywego stworzenia. Ale zanim Ehiru zdołał odzyskać panowanie nad snem i zmusić umysł Bromartena do spokoju, poczuł na kostce zaciskające się palce. Zaskoczony spojrzał w dół.
– Oni cię wykorzystują – powiedział Bromarten.
W głowie Ehiru rozległ się alarm.
– Co?
Mężczyzna pokiwał głową. Jego spojrzenie stało się łagodniejsze, niemal życzliwe. Pełne litości – tak jak przed chwilą spojrzenie Ehiru.
– Dowiesz się. Wkrótce. Zużyją cię do końca, aż nic z ciebie nie zostanie, a wtedy nie znajdziesz nikogo, kto by cię pocieszył, zbieraczu. – Bromarten roześmiał się, a krajobraz wokół nich zafalował, śmiejąc się razem z nim. – Wielka szkoda, Nsha Ehiru. Wielka szkoda!
Ehiru poczuł, że na rękach występuje mu gęsia skórka, choć przecież te ręce nie były prawdziwe. W takich chwilach umysł robił, co mógł, by ochronić duszę, a Ehiru nagle poczuł wielką potrzebę ochrony – bo ten Bromarten znał jego imię duszy, choć nie dowiedział się tego od niego. Kapłan wyszarpnął się z rąk i ze snu mężczyzny jednym instynktownym ruchem. Ale ku jego przerażeniu ta niezdarna ucieczka zerwała więź Bromartena z jego ciałem. Za szybko! Nie przeniósł Bromartena do bezpieczniejszego miejsca w królestwie snów. A teraz dusza ciągnęła się za nim jak kilwater za statkiem, skręcając się i rozpraszając, choć starał się ją zepchnąć w stronę Ina-Karekh.
Z rozpaczy pobrał senną krew, ale wzdrygnął się, gdy powoli do niego napłynęła, skrzepnięta przez strach i złość. W mroku między światami ostatni śmiech Bromartena rozwiał się w ciszy. Ehiru wrócił do siebie, zachłysnąwszy się powietrzem, i spojrzał w dół. Zrobiło mu się tak niedobrze, że chwiejnie odszedł od łóżka, oparł się o parapet i zaczął oddychać szybko i płytko, żeby nie zwymiotować.
– Najświętsza pani spokoju i ulgi… – wyszeptał odruchowo modlitwę w języku sua. Zamknął oczy, ale nadal widział martwą twarz Bromartena: wytrzeszczone, wychodzące z orbit oczy, otwarte usta, zęby odsłonięte w ohydnym pośmiertnym grymasie. Co on uczynił? O, Hananjo, wybacz mi profanację Twojego rytuału…
Tym razem nie zostawił po sobie pieczęci róży. Ten ostatni sen nie powinien był aż tak wymknąć się spod kontroli – na pewno nie w przypadku zbieracza tak doświadczonego jak on. Wzdrygnął się na wspomnienie oddechu Bromartena – tak cuchnącego, jakby coś w nim już gniło. Ale to Bromarten cierpiał o wiele bardziej, rzucony z powodu niedbałości Ehiru w koszmarne czeluści Ina-Karekh na całą wieczność – a i to pod warunkiem, że jego dusza była nietknięta i mogła powrócić.
Lecz gdy niesmak ustąpił miejsca żalowi, a Ehiru ugiął się pod ciężarem obu tych uczuć, intuicja obudziła w nim cichy alarm.
Podniósł głowę. Za oknem rozciągały się dachy miasta, a za nimi ku horyzontowi spływał łagodnie lśniący skłon Śniącej. Zza jej większej krzywizny wyglądała Czuwająca Luna. Miasto ucichło podczas tych ostatnich chwil lunarnego światła – sen zmorzył nawet złodziei i kochanków. Wszystkich z wyjątkiem jego…
I jakiejś postaci skulonej przy cysternie na pobliskim dachu.
Ehiru zmarszczył brwi i stanął prosto. Sylwetka na dachu zrobiła to samo. Widać było tylko jej zarysy: był to mężczyzna, nagi lub prawie nagi, wysoki, a jednak dziwnie zgarbiony. Niewidoczne rysy, nierozpoznawalna kasta, nieznane zamiary.
Nie. Przynajmniej jedno było jasne. Nieruchoma postać niewiele zdradzała, ale wiało od niej grozą.
Chwila szybko minęła. Postać odwróciła się, wspięła się po linie cysterny na dach, przeskoczyła na drugi budynek i zniknęła w mroku. Noc znowu stała się cicha. Ale nie spokojna.
Gualoh, rozległo się echo głosu Bromartena. To nie była obelga, uświadomił sobie Ehiru, patrząc w miejsce, w którym przed chwilą znajdował się nieznajomy. To ostrzeżenie.
Demon.