Wczoraj w Warszawie zmarł Stanisław Różewicz, jeden ze współtwórców polskiej szkoły filmowej, młodszy brat poety Tadeusza Różewicza. Wyreżyserował takie filmy, jak "Wolne miasto", "Westerplatte", "Świadectwo urodzenia", "Piekło i niebo".

Stanisław Różewicz zaczynał jako dokumentalista. Debiutował "Ulicą Brzozową", opowieścią o życiu w zrujnowanej warszawie, zrealizowaną wspólnie z Wojciechem Hasem, a samodzielnie - socrealistycznym melodramatem "Trudna Miłość" z 1953 roku. Był założycielem i kierownikiem Zespołu Filmowego Tor.

Nakręcił ponad 30 filmów fabularnych, m.in.: "Trzy kobiety", "Wolne miasto", "Miejsce na ziemi", "Świadectwo urodzenia", "Głos z tamtego świata", "Echo", "Piekło i niebo", "Samotność we dwoje", "Romantyczni", "Szklana kula", "Drzwi w murze", "Opadły liście z drzew", "Pasja", "Ryś", "Pensja pani Latter" i "Kobieta w kapeluszu". Ostatnim dziełem w jego dorobku jest zrealizowana w ubiegłym roku telewizyjna miniatura "Gdzie zabawki tamtych lat" z 2007 roku, a najbardziej znanym - "Westerplatte".

Jako twórca jest zwykle kojarzony z tematyką wojenno-okupacyjną, scenariusze pisali dla niego brat Tadeusz i Kornel Filipowicz. Najstarszy z braci Różewiczów - Janusz - został zabity przez Niemców w 1944 roku. Stanisław nakręcił o nim film dokumentalny. Dla Teatru Telewizji Stanisław Różewicz wyreżyserował takie spektakle, jak: "Pułapka", "Wyszedł z domu", "Mateczka", "Śmieszny staruszek", "Dragon" i "Puszka Pandory". Współpracował też z Teatrem Wybrzeże, Teatrem Studio i warszawskim Teatrem Powszechnym. Wykładał w szkole filmowej w Łodzi. Wprowadzał w tajniki zawodu Krzysztofa Kieślowskiego, Krzysztofa Zanussiego i Wojciecha Marczewskiego. Był laureatem wielu nagród państwowych, jego filmy były wyróżniane na międzynarodowych festiwalach, między innymi w Cannes, Wenecji i San Sebastian. Podczas tegorocznego festiwalu w Gdyni został uhonorowany Platynowymi Lwami za całokształt twórczości.