Rebis

–  Co to, kurwa, jest? – zapytała.

Tretta zmarszczyła brwi.

–  Woda. A co miałoby być?

–  Myślałam o ginie czy czymś takim – odparła tamta.

–  Chciałaś wody.

–  Chciałam się napić – odpaliła kobieta. – Przy całym tym zamieszaniu, które robisz w związku ze sposobem zabicia mnie, pomyślałam, że przynajmniej odeślesz mnie z czymś przyzwoitym. Nie mam prawa do ostatniego życzenia?

Twarz Tretty wykrzywił grymas oburzenia.

–  Nie.

Kobieta zrobiła kwaśną minę.

–  Miałabym je w Cathamie.

–  Nie jesteś w Cathamie – warknęła Tretta. – Nie znajdujesz się blisko Cesarstwa, a jedyne cesarskie szumowiny w promieniu tysiąca kilometrów leżą pogrzebane w grobach obok tego, w którym zamierzam pochować ciebie.

–  Taa, dość jasno to wyłożyłaś – mruknęła kobieta, wykonując nonszalancki gest. – Zbrodnie przeciwko Rewolucji i takie tam. Nie, żebym kiedykolwiek miała cię nazwać kłamczynią, madame, ale czy jesteś pewna, że schwytałaś właściwą dziewczynę? W Bliźnie jest mnóstwo szumowin, które musiały obrazić cię bardziej niż ja.

–  Jestem pewna. – Tretta podniosła papiery i przerzuciła je do początku. – Więzień numer piętnaściepiętnaściepięć alias… – Spiorunowała kobietę wzrokiem ponad krawędzią dokumentu… – Sal Kakofonia.

Wargi Sal wygiął krzywy uśmieszek. Skłoniła się tak elegancko, jak się dało, siedząc w kajdanach na krześle.

–  Madame.

–  Prawdziwa tożsamość: nieznana, miejsce urodzenia: nieznane, rodzinne miasto: nieznane – ciągnęła Tretta, czytając z kartki – Deklarowana profesja: łowca nagród.

–  Wolę „łowca głów”. Brzmi bardziej dramatycznie.

–  Skazana – ostatnio – za morderstwa w dwunastu okręgach miejskich, podpalenia w trzech baronostwach, bezprawne posiadanie reliktów Rewolucji, herezję przeciwko Niebiosom, drobne kradzieże…

–  W tej kradzieży nie było nic drobnego. – Sal wyciągnęła ręce. – Proszę mi pokazać ten dokument.

–  …bluźnierstwo, nielegalne użycie magii, porwanie, wymuszenie i tak dalej, i tak dalej. – Tretta trzasnęła papierami o blat stołu. – Krótko mówiąc, wszystko to, czego bym się spodziewała po pospolitej Włóczędze. I jak w wypadku pospolitej Włóczęgi, spodziewam się, że ani jedna cholerna dusza w Bliźnie nie uroni choćby jednej łzy z powodu tego, co wpakuje cię do grobu. Jednak tym, co cię wyróżnia, jest szansa, jaką otrzymujesz, żeby przed śmiercią zrobić coś w przybliżeniu choćby dobrego, a to o niebo więcej od tego, co otrzymują inni łajdacy, zanim ptaki do czysta obiorą ich kości. – Zacisnęła szczęki, następne słowa wycedziła. – Jeśli zatem z twoim nazwiskiem, bez względu na to jak fałszywym, związana jest najmniejsza choć przyzwoitość, powiesz mi, co się stało. W Stark’s Mutter, w Lowstaff i z moim żołnierzem, Cavrikiem Dumnym.

Patrząc na Trettę lodowatym wzrokiem, Sal zacisnęła wargi. Zesztywniała na krześle, a Tretta przybrała jej pozę. Przez chwilę mierzyły się wzrokiem, jakby każda z nich się spodziewała, że druga wyciągnie miecz i zacznie nim wywijać.

Faktycznie Tretta niemal to zrobiła, kiedy Sal w końcu przerwała milczenie.

–  Widziałaś wielu martwych Włóczęgów, madame? – zapytała cicho.

–  Wielu – odparła zwięźle Tretta. –  Kiedy umierali, co mówili? Tretta zmrużyła oczy.

–  Głównie klęli. Przeklinali Cesarstwo, któremu służyli. Pecha, który ich do mnie sprowadził, mnie za odsyłanie ich do piekła, które ich wypluło.

–  Sądzę, że nikt nie wie, jakie będą jego ostatnie słowa. – Sal przesunęła palcem po bliźnie nad okiem, spojrzenie skupiła teraz na jakimś odległym punkcie poza ścianami celi. – Wiem jednak, że moje nie będą przekleństwami. – Mlasnęła językiem. – Powiem, co chcesz wiedzieć, madame, o Lowstaff, Cavricu, o wszystkim innym. Dam ci to, czego chcesz, a potem wpakujesz mi kulę w łeb albo go zetniesz, albo pozwolisz rozedrzeć mnie ptakom. Nie będę protestowała. Proszę tylko o jedną rzecz.

Tretta stężała i sięgnęła dłonią do szabli, kiedy Sal pochyliła się nad stołem. Jej twarz przeciął uśmiech, długi i ostry jak głownia miecza.

–  Zapamiętaj moje ostatnie słowa.

Tretta nie osiągnęła swojej rangi, pobłażając więźniom, zwłaszcza tak nikczemnym jak Włóczędzy. Zdobyła ją dzięki szacunkowi i wsparciu mężczyzn oraz kobiet, którzy każdego ranka oddawali jej honory. I nie osiągnęła tego, pozwalając, by ich los pozostał nieznany.

W związku z tym, przez wzgląd na nich i na Rewolucję, której służyła, skinęła głową. A Włóczęga oparła się na krześle i zamknęła oczy.

–  Zaczęło się – powiedziała cicho – z ostatnim deszczem.

Przekład: Mirosław P. Jabłoński