„The Muppet Show” – niełatwo być zielonym…

Dobry konferansjer zwykle charakteryzuje się opanowaniem, taktem, nie stroni też od konwencji. Tyle dobry konferansjer. Nudny konferansjer. Co innego jednak konferansjer wybitny. Ten to może cuda robić! Jak chociażby zaczynać swój show, wykrzykując w ekstazie:

"Hi, ho! Kermit the Frog here!"

Dodając do tego jeszcze zwykle przeciągłe:

"Yaaaaaay!"

połączone z energicznym machaniem rękami. W ten właśnie unikatowy sposób Muppet Kermit zaczynał każdy kolejny odcinek słynnego The Muppet Show - programu emitowanego w latach 1976-1981, początkowo w USA (dwa pilotażowe odcinki), następnie w Wielkiej Brytanii i znów w Stanach Zjednoczonych. A potem... potem to już na całym świecie. Więcej - według magazynu "The Time" w pewnym momencie swojej historii The Muppet Show był "najbardziej popularnym programem rozrywkowym na Ziemi".

Jego sukcesu nie można sobie jednak wyobrazić bez jednej osoby - Jima Hensona.

Po drugiej stronie Muppeta

Jim Henson - twórca Muppetów, czyli całej ferajny The Muppet Show, Ulicy Sezamkowej czy Fraglesów. Dziś trudno wyobrazić sobie, że Henson mógł spożytkować swoje życie inaczej, niż tworząc plejadę słynnych lalek. A jednak to nie z nimi wiązał początkowo swoją przyszłość. Przez znaczną część życia nie interesował się wcale przedstawieniami z lalkami - ani jako dziecko, ani w młodości. Myślał raczej o przygotowywaniu scenografii do programów telewizyjnych.

Był lalkarzem-samoukiem, zaczynając trochę z przypadku, trochę z potrzeby chwili. Jego najsłynniejszy i ulubiony zresztą Muppet, Kermit (Henson sam podkładał mu głos), w swojej pierwotnej wersji nie przypominał żadnego istniejącego na ziemi stworzenia. Stworzony był wyłącznie ze wspomnianego znoszonego płaszcza mamy Hensona i piłeczek do ping-ponga. Jednak to właśnie w lalkarstwie Jim odnalazł swoją życiową misję. Misję, w której chodziło o to, by – jak sam mówił - "zostawić świat w trochę lepszym stanie, niż się go zastało".

Muppety wprowadził do telewizji już w latach 50. XX wieku w serii krótkich skeczy w pewnym programie rozrywkowym. Z czasem stały się na tyle charakterystyczne, że dostały możliwość wypełnienia sobą całego programu – od 1969 Henson dostarczał je do słynnej Ulicy Sezamkowej. Jednak sam czuł, że tak naprawdę wolałby robić program bardziej komediowy - dla młodszych i dla starszych. Dlatego w latach 70. przyszedł mu do głowy pomysł na The Muppet Show. Początki nie były tak proste jak konstrukcja Muppeta – po nakręceniu dwóch pilotowych odcinków w Stanach produkcja przeszła na rynek brytyjski. Tam przyjęła się o wiele lepiej – dając w sumie pięć sezonów i 120 odcinków oraz międzynarodowy rozgłos. Produkcja zakończyła się w roku 1981, ale to nie znaczyło końca dla Muppetów. Co i rusz wracały w nowych odsłonach – czy to kreskówce pt. Mapeciątka, czy w pewnym sensie kontynuacji show w postaci "Muppets Tonight", czy dziś w nowych filmach...

W czym jednak tkwił sukces samego The Muppet Show? Konwencja programu zakładała, że występowały w nim wyłącznie lalki plus jeden gość specjalny. O tym, jak rozwijał się program i jaką zdobywał renomę, świadczy lista celebrytów, którzy w nim się pojawili (zazwyczaj w konwencji parodii). Tak więc gościli tam: Steve Martin, John Cleese, Sylvester Stallone, Roger Moore, Diane Ross, Joan Baez czy Peter Sellers. Wszystko w atmosferze humoru często absurdalnego, czasem ironicznego – ale skecze zawsze na wysokim poziomie!

Statler: To przedstawienie jest okropne…
Waldorf: Fatalne…
Statler: Obrzydliwe…
Waldorf: Za tydzień w tym samym miejscu?
Statler: Oczywiście.

Muppet na każdą okazję

Chyba każdy, kto spotkał się z tą serią, miał swojego ulubionego Muppeta. Może był to właśnie sam Kermit – jedyna żaba-konferansjer na świecie. I chyba jedyny, który mógł przynajmniej próbować zarządzać twórczym chaosem tego wyjątkowego show. A może raczej Świnka Piggy – przekonana od urodzenia o swoim przeznaczeniu do wielkiego świata show-biznesu, śpiewaczka, tancerka, a gdy zajdzie potrzeba - specjalistka od ciosów karate. Przy tym wiecznie zazdrosna o miłość swojego życia - Kermita. Nie zapominajmy też o Fozzie, brązowym misiu w meloniku, który wciąż czekał, aż ktoś zrozumie jego poczucie humoru. Albo o dziwacznym Gonzo (znanym też również pod samozwańczym przydomkiem Gonzo the Great), krzywonosej istocie, która dla show jest gotowa wysadzać się (po wielokroć!) w powietrze. W laboratorium z kolei spotkać można było parę: dra Bunsena i jego piszczącego asystenta (a zwykle - królika doświadczalnego), Beakera, komunikującego się, być może w efekcie tych wszystkich eksperymentów, za pomocą jednego tylko dźwięku: "Mee-mee-meep!".

Przy stole czekał na nas zawsze ekscentryczny Szwedzki Szef Kuchni, mruczący coś niezrozumiale - za to gotujący z wyraźną finezją (i będący ciągle w pogoni za uciekającym mu kurczakiem...). No i kto mógłby wreszcie zapomnieć o Zwierzaku – perkusiście, który grał bez wątpienia całą duszą. I ciałem! Oj bardzo... Czy The Muppet Show nie miał jednak żadnych krytyków? Ależ skąd! Był jednak w tej szczególnej sytuacji, że para jego najzacieklejszych oponentów... była jego częścią. Statler i Waldorf, para zgryźliwych staruszków, którzy w przyprawionych ostrą ironią dialogach komentowali każdy odcinek programu. A zresztą - może oddajmy im teraz głos:

Muppets forever!

Myślę, że kiedy w 1990 roku Jim Henson zmarł, wielu zgodziłoby się ze zdaniem, że spełnił on swoje marzenie. Przez programy z wymyślonymi przez niego Muppetami świat mógł stać się o tę odrobinę lepszy, bo warto czasem z przymrużeniem oka spojrzeć na niego, żeby zobaczyć go w lepszych barwach. Jeśli więc The Muppet Show czy inny film z sympatycznymi Muppetami wywołał kiedyś i Twój uśmiech, to jedno jest pewne - Jim Henson osiągnął cel swojego życia.

Post Scriptum:

Waldorf: To był świetny tekst i nie obchodzi mnie, co o tym sądzisz!
Statler: Według mnie był głupi.
Waldorf: Może i masz rację.
Statler: Ale podobał mi się ten ostatni akapit.
Waldorf: Co ci się w nim podobało?
Statler: Był OSTATNI!
I razem: Hahahahaha!