Najnowsza recenzja redakcji

Na początku należy wspomnieć o "kłopotach". Już w pierwszych minutach odcinka widzimy, jak mieszkańcy miasteczka giną jeden po drugim, zamordowani przez kałużę ludzkiej krwi. Czyż nie brzmi to fantastycznie? Zaręczam, że sceny zabójstw na ekranie wyglądają jeszcze lepiej; na pewno większość z Was nie spodziewała się tego po tym serialu, ale w końcu autorem opowiadania, na podstawie którego powstała adaptacja, jest przecież nie kto inny, jak sam Stephen King.

W końcowych scenach dowiadujemy się, że osoba dotknięta tak bardzo nienawidziła Nathana za to, co zrobił, że podświadomie aktywowała "kłopoty". Dzięki temu po raz kolejny widzimy "braterską więź", jaka łączy naszych głównych bohaterów. Duke woli bowiem zaabsorbować "moc" osoby dotkniętej i przemienić się w mordercę, aniżeli pozwolić umrzeć Nathanowi. Pokazuje to również niejednoznaczność jego postaci – z jednej strony jego rodzina od pokoleń zabijała osoby dotknięte "kłopotami", a z drugiej - Duke stara się im pomagać i zawzięcie walczy ze swoim przeznaczeniem.

W tym odcinku widzimy również, że tak naprawdę motywacja każdej z postaci jest po części uzasadniona i do końca nie potrafimy sympatyzować z jedną czy drugą stroną. Mieszkańcy Haven nienawidzą Nathana, ponieważ z jego powodu nie tylko wróciły "kłopoty", ale okazuje się również, że tym razem to on je aktywuje. Bracia Teagues mają mu z kolei za złe, że w przeciwieństwie do nich nie potrafił odpuścić, chciał za wszelką cenę zatrzymać Audrey - i racja również leży po ich stronie. Na szczęście pod koniec odcinka zmieniają swoje nastawienie w stosunku do jego osoby pod wpływem wydarzeń z kostnicy i gotowi są mu pomóc nie tylko w poszukiwaniu naszej bohaterki, ale również w budowaniu nowego Haven. Nie należy zapominać, że decyzja detektywa Wournosa była jak najbardziej właściwa. Któż z nas nie poświeciłby wszystkiego dla ukochanej osoby?

[video-browser playlist="634685" suggest=""]

Bardzo ucieszył mnie fakt, iż twórcy w końcu postanowili uchylić rąbka tajemnicy. Dzięki temu dowiadujemy się, co dzieje się z Audrey za każdym razem, gdy wchodzi do "stodoły", oraz poznajemy szczegóły relacji, jaka łączyła ją i Vince’a w przeszłości. Na plus muszę również zaliczyć powrót scenarzystów do historii rodziny Crockerów, która gdzieś totalnie zagubiła się w gąszczu wątków serwowanych w serialu. Do Haven przyjeżdża młodszy brat Duke’a, który nie ma zielonego pojęcia o rodzinnej tajemnicy i tym, co naprawdę dzieje się w miasteczku, a gra go nie kto inny, jak Brian Moser z serialu Dexter. Jego pojawienie się w takim momencie nie może być przypadkowe.

Jak już wspominałam, trzeci odcinek całkowicie mnie zaskoczył. Przez 40 minut nie mogłam oderwać wzroku od ekranu, bowiem co chwilę coś się działo i co chwilę byłam totalnie zaskakiwana przez twórców, a jedyne, co cisnęło mi się na usta, to wielkie "Wow!". Mam nadzieję, że po trudnych początkach serial rozkręci się na dobre, każdy następny odcinek będzie lepszy od poprzedniego i koniec końców nie będę czuła się zawiedziona.