Najnowsza recenzja redakcji

Z każdym kolejnym odcinkiem twórcy coraz bardziej się rozkręcają i czerpią pełnymi garściami nie tylko z dziedzictwa Stephena Kinga, ale również szeroko pojętej popkultury. Najbardziej w oczy rzuca się fakt, iż "kłopoty" stają się coraz bardziej mroczne i niepokojące, mimo że od czasu do czasu dostajemy komediowe wstawki czy nieustannie powracający wątek miłosny.

Siódmy odcinek w znacznym stopniu przebiega dwutorowo; mamy więc nocne koszmary, dręczące mieszkańców miasteczka, oraz wątek braci Crocker – starcie "dobrego" z tym "złym". "Sprawa tygodnia" jest o tyle ciekawa, że żywcem wręcz wyjęta z wyżej wymienionego horroru z lat 90. Każda osoba, która ginie we śnie, w identyczny sposób ginie na jawie. Przerażające, nieprawdaż? Nie rozumiem tylko, dlaczego w przypadku Nathana jest to wątek raczej humorystyczny, podczas gdy reszta ofiar umiera w straszliwych męczarniach. W całej sytuacji (i tak już mrocznej oraz pogmatwanej) zaczyna mieszać Wade, brat Duke’a. Nie tylko nie zamierza on opuścić miasteczka, ale rozsmakował się w krwi ludzi dotkniętych "kłopotami". Fakt, iż zna sekret Audrey, nie ułatwia życia żadnemu z naszych bohaterów. Ostateczna rozgrywka pomiędzy braćmi nie okazuje się tak spektakularna, jak moglibyśmy oczekiwać, ale na pewno dostarcza wielu emocji.

[video-browser playlist="634328" suggest=""]

Twórcy powracają w tym odcinku do wątku Audrey i Nathana, przekonując nas, że w serialowym uniwersum nie ma rzeczy niemożliwych. Przez ostatnie siedem spotkań bohater ten dorastał do najważniejszej decyzji swojego życia. Zrozumiał w końcu, że Audrey jest osobą, która posiada wiele osobowości, więc by z nią być, musi ten fakt zaakceptować. W tym momencie wszyscy fani ich związku w końcu mogą odetchnąć z ulgą. Jeśli jednak okaże się, że Audrey zostanie zmuszona go zabić, by zakończyć "kłopoty", będzie to dla mnie największe zaskoczenie sezonu.

Na plus mogę również zaliczyć fakt, że nic w Przystani nie jest do końca czarne czy białe - pojawia się bardzo wiele odcieni szarości; postacie przestały być jednowymiarowe i jednoznaczne. Bardzo podoba mi się kierunek, w jakim podążają twórcy z każdym kolejnym odcinkiem; no i te dodatkowe smaczki, jak chociażby pojawienie się upiornej dwójki ze "stodoły" czy agent Howard, pomagający w adopcji Jennifer.

Bardzo się cieszę, że po raz kolejny otrzymujemy świetny i idealnie wręcz wyważony odcinek. Jest mrocznie, tajemniczo, ale w świecie dotkniętym "kłopotami" znajdzie się również miejsce na miłość, przyjaźń czy przebaczenie. I pamiętajcie - cokolwiek by się nie działo, nie zasypiajcie.