Najnowsza recenzja redakcji

Nie jest ono bynajmniej związane z faktem, iż bardzo liczyłam na śmierć jednego z głównych bohaterów tuż na samym początku tej serii oraz na rychły koniec "kłopotów". Chodzi raczej o to, iż twórcy tak bardzo spłycili wątek powrotu naszej bohaterki do "świata żywych", a jednocześnie rozwlekli go tak niemiłosiernie, że w pewnym momencie zaczęłam zachowywać się jak typowa fanka niskobudżetowych horrorów, mówiąca postaciom na ekranie, co mają robić, by tylko ukrócić niewymowne wręcz cierpienie, jakie sprawiało mi oglądanie tego odcinka.

Nie rozumiem również, dlaczego nie rozwinięto wątku zapoczątkowanego tydzień wcześniej, w którym dowiedzieliśmy się, że Audrey/Lexie dalej posiada część umiejętności nabytych w trakcie poprzednich przemian oraz że jest świadoma faktu, iż nie jest osobą, którą wydawało jej się, że jest. Jakim więc cudem, po przejściu przez tajemnicze drzwi do "Narnii", nasza bohaterka zupełnie o tym wszystkim zapomina? Reszta postaci również zachowuje się totalnie nielogicznie; od początku wszyscy zdają sobie sprawę, że Audrey prawdopodobnie nie będzie pamiętać nic z tego, co wydarzyło się w poprzednich sezonach, oraz że przyjmie kolejną osobowość. Mimo to po powrocie traktują ją, jakby była dalej tą samą osobą. W zaistniałej sytuacji zakończenie "kłopotów" wydaje się być mało prawdopodobne, skoro główna bohaterka nie pamięta ani Nathana, ani nikogo ze swojej przeszłości.

A jeśli mowa o "kłopotach", to muszę przyznać, że "sprawa tygodnia" totalnie mnie zaciekawiła, mimo iż tym razem zeszła całkowicie na drugi plan. Jestem bowiem łasa na upiorne historie, w których porywa się małe dzieci (kłaniają się baśnie braci Grimm). Dzięki całej sprawie dowiadujemy się, że "kłopoty" dość często łączą się z mitami i legendami. Mam szczerą nadzieję, że tchnie to trochę nowego życia w całą serię.

[video-browser playlist="634685" suggest=""]

Podobnie jak w poprzednich odcinkach, widzimy jak Duke i Jennifer coraz bardziej zbliżają się do siebie. Oczywiście mam na myśli relacje czysto przyjacielskie. Wszyscy doskonale zdają sobie sprawę, że to właśnie ona sprowadzi Audrey/Lexie z powrotem do Haven, niemniej jednak przez połowę odcinka widzimy starania Duke'a, by koniec końców bohaterka mogła tego dokonać. Medytacja, joga – osobiście próbowałam i nikomu nie polecam; człowiek jeszcze bardziej się denerwuje.

Jak zawsze na plus muszę zaliczyć występ braci Tagues. Życie mieszkańców tytułowego Haven byłoby o wiele prostsze, gdyby ta dwójka wyjawiła w końcu skrzętnie skrywane przez lata tajemnice na tematów "kłopotów", Audrey oraz wielu innych intrygujących zdarzeń z historii miasta. Jak już wspominałam, ten duet wie o wiele więcej, aniżeli moglibyśmy się spodziewać. Ich parominutowe występy kradną praktycznie całe show.

Niestety czwarty odcinek okazał się być przeraźliwie nudny oraz nijaki. Kwestię powrotu naszej bohaterki rozwiązano w sposób przewidywalny, a całą historię ratowały tylko i wyłącznie upiorne "dzieci z szafy". Twórcy straszliwie mnie zawiedli i boję się, że w dalszej części sezonu, zamiast solidnego procedurala, otrzymam ckliwy melodramat o utraconej miłości i poszukiwaniach siebie. Aż chciałoby się powiedzieć: Kończ waść, wstydu oszczędź!