Najnowsza recenzja redakcji

Mimo iż zbliżamy się powoli do końca sezonu, twórcy wcale nie przybliżają nas do rozwiązania tajemnic miasteczka, raz po raz wprowadzając kolejne, jeszcze bardziej pokręcone wątki. Okazuje się bowiem, że otwarcie przez Jennifer drzwi do innego świata sprowadziło do Haven zło, o jakim Vince’owi i Dave’owi nawet się nie śniło. Za sprawą owego zła "kłopoty" zaczynają dotykać przypadkowych ludzi, a śmierć Nathana z rąk Audrey okazuje się być najgorszą z możliwych opcji.

Ponieważ zmieniają się zasady gry, "sprawa tygodnia" zostaje rozwiązana praktycznie w przeciągu pierwszych minut odcinka i jest tylko punktem wyjścia do bliższego przyjrzenia się tematowi poświęcenia. Wątek tym razem wypada bardzo wiarygodnie, a twórcy nie tylko nie próbują zbytnio moralizować, co po prostu nie przynudzają i pokazują, że jakąkolwiek z dróg by nie wybrali bohaterowie, będą musieli zapłacić wysoką cenę. Sposób, w jaki zostało to pokazane, zupełnie mi wystarcza.

Ponieważ klimat produkcji z każdym odcinkiem staje się coraz cięższy, dostajemy parę romantycznych wstawek w wykonaniu czwórki głównych postaci. Jest to wręcz idealny moment, by złapać oddech, bowiem odcinek pędzi jak szalony i co chwilę odkrywa przed nami kolejne wątki i tajemnice.

[video-browser playlist="634073" suggest=""]

Muszę powiedzieć, że tym razem wielowątkowość epizodu zupełnie mi nie przeszkadzała i stanowiła idealne dopełnienie całej historii. Ani przez chwilę się nie nudziłam, a otwarcie i zamknięcie odcinka było wyjątkowo emocjonalne i wręcz wbijało w fotel - Duke musiał pochować swojego brata, a Audrey i Nathan zrozumieli, że jego śmierć jest jedyną słuszną decyzją. Boję się jednak, że piętrowa intryga, jaką fundują nam twórcy Przystani, okaże się dużo bardziej ciekawa sama w sobie aniżeli jej rozwiązanie (podobnie jak w przypadku Zagubionych).

Druga połowa czwartego sezonu robi się coraz ciekawsza, mroczniejsza i intrygująca, choć nie można zapominać, że jest to serial, który powstał na podstawie powieści kryminalnej Stephena Kinga, więc cudów raczej się nie spodziewajmy. Dalej podtrzymuję zdanie, jakoby był to najlepszy sezon Przystani i liczę na dalsze zaskoczenia ze strony jej twórców.