To był moment, na który czekali wszyscy fani serialu. W końcu mieliśmy otrzymać w miarę satysfakcjonujące odpowiedzi na temat tożsamości Audrey. Zamiast tego dostaliśmy jeszcze więcej pytań i nonsensów, które potrafią przyprawić o ból głowy. Dlaczego Duke umiera? Dlaczego Jennifer umarła? A jeśli nie umarła, to co zobaczyła? Kim jest Dave i Jennifer? Co jest po drugiej stronie drzwi? Kto ukarał Audrey i Williama? Dlaczego Dave chciał zastrzelić brata? Dlaczego Dave chciał wskoczyć do portalu? Dlaczego wszyscy boją się portalu? Gdzie jest obiecana apokalipsa? Pytania mnożą się jak grzyby po deszczu, a odpowiedzi nie są satysfakcjonujące. Najgorsze jest to, że twórcy dość nieumiejętnie wprowadzają dodatkowe elementy, które z pozoru miały budować aurę tajemniczości, przez co całość niemiłosiernie nudzi. Był to przysłowiowy gwóźdź do trumny, bo w tym momencie zupełnie przestały mnie obchodzić dalsze losy bohaterów.

Cliffhanger, jaki nam zaserwowano, był aż do bólu przewidywalny. Nie wiem, kto jeszcze w ogóle wierzył w to, że Audrey do końca pozostanie Audrey. Zdziwił mnie jednak fakt, iż w jednej chwili zrzuca ona Williama w przepaść, by sekundę później go ratować. Czy tylko mnie wydaje się to być zupełnie bez sensu? Zresztą cały odcinek jest jednym wielkim nonsensem z dziurami fabularnymi tak dużymi, że mógłby przez nie przejechać pociąg. Ostatnie minuty odcinka, w trakcie których w końcu przez chwilę byłam zaciekawiona, początkowo jawiły się jako najjaśniejszy punkt finału, by ostatecznie również rozczarować jak cała reszta. Oglądanie po raz kolejny przemiany bohatera z tego dobrego w tego złego byłoby interesujące, gdyby nie bazowano na totalnych schematach: dobra wersja Audrey jest taka miła, więc zła Audrey będzie jej nudnym przeciwieństwem.

 [video-browser playlist="634661" suggest=""]

Zupełnie nie rozumiem takiego podejścia. Po raz pierwszy od czterech sezonów jej postać zaczęła być w jakikolwiek sposób interesująca, a twórcy marnują taki potencjał. Mamy więc istotę z "innego wymiaru", która potrafi tworzyć "kłopoty" i świetnie się przy tym bawi; która jest bezwzględna, ale jednocześnie zdolna do miłości; która odbywa w Haven karę za swoje występki i jest świadoma konsekwencji swoich poczynań. Dlaczego więc po raz kolejny zrobiono z tak fantastycznego materiału na bohaterkę postać z papierowej wycinanki, która jest nijaka i w żaden sposób nie intryguje? Podobnie sprawa ma się z Dukem, który po odzyskaniu "rodzinnej klątwy" w końcu przestał być jednowymiarową postacią. Jest całkowicie świadomy konsekwencji swoich działań i musi nieustannie zmagać się z ciężarem, jaki przyszło mu nosić. Co w tej sytuacji robią twórcy? Zamiast rozwijać tak fantastyczną postać, która daje aktorowi szerokie pole do popisu, najlepiej ją uśmiercić...

Odcinek zupełnie nie broni się też pod względem aktorskim. W trakcie seansu miałam ochotę zadać każdemu z aktorów jedno pytanie: "W którym momencie zapomnieliście, jak się gra?". Nie wiem, czy to kwestia scenariusza, czy po prostu faktu, iż jest to ostatni odcinek serii i mało kto przykładał się do ogrywania swojej roli. Nawet moi ulubieńcy, William i bracia Tagues, są nijacy i nudni. Jakby sam fakt, że pojawią się na szklanym ekranie, miał w zupełności wystarczyć widzom. Dodatkowo trudno było mi uwierzyć, że bohaterowie, których przez cały sezon kreowano na silne, bezkompromisowe postacie, nagle błagają o litość w obliczu… no właśnie. Nikt nam nie mówi, czego tak wszyscy się boją. Ta nadmierna tajemniczość jednak nie wyszła twórcom na dobre, bowiem wątpię, by ktokolwiek oglądał sezon piąty tylko po to, by dowiedzieć się, co kryje się po drugiej stronie portalu.

Z przykrością muszę stwierdzić, że oficjalnie zostałam oszukana przez twórców Przystani i długo im tego nie wybaczę. Druga połowa sezonu była wręcz fantastyczna, więc liczyłam na finał w podobnym klimacie i z ciekawą historią, a dostałam 60 minut nudy i pretensjonalności. Dalsze losy Audrey, Nathana i Duke’a zupełnie przestały mnie obchodzić, a jedyny powód, dla którego warto zobaczyć ten odcinek, to sceny, gdy Duke umiera, co bardziej przypomina kino gore z lat 80. aniżeli jedną z produkcji Syfy. Finał tylko utwierdził mnie w przekonaniu, że nie warto pochylać się nad piątym sezonem i chyba należy spróbować zapomnieć o tym, co widzieliśmy przez ostatnie parę tygodni.