Czy W głowie się nie mieści 2 jest tak dobre i wybitne jak pierwsza część? Nie, ale to bynajmniej nie oznacza, że nie jest to bardzo dobry film. Gdy ogłoszono sequel, podobnie jak wielu z Was dziwiłem się i zadawałem pytanie „Po co?”. Po seansie widzę, jaki jest w tym znakomity potencjał, dlaczego taka decyzja została podjęta, jak bardzo kreatywnie do niej twórcy podeszli i że nie jest to jakiś tani chwyt, by zarobić na popularności jedynki. Tutaj wszystko jest przemyślane, dopracowane i świetnie podane. Nie jest to tak samo świeże i nowatorskie, jak pierwsza część i trudno by takie było, ale poprzez pomysłowość twórców dostajemy jeden z najlepszych animowanych filmów, które w tej konwencji mogłyby być jeszcze kontynuowane.

W pierwszej części śledziliśmy młodą Riley, a teraz razem z bohaterką wchodzimy w nastoletnie dojrzewanie. W tym aspekcie Pixar znów błyszczy i po serii filmów, które niezbyt się przyjęły u widzów, wraca do tego, czym czarowali latami. Mamy więc historię o tym, co się dzieje w głowie dorastającej dziewczynki, gdy na tym etapie rozwoju tworzy się ludzka tożsamość i pojawiają nowe, dotąd nieznane emocje. To jest też pokaz tego, jak ta ekipa może z najbardziej banalnego pomysłu wydobyć pokłady jakości i emocji. Na pierwszy rzut oka mamy oklepaną historię: Riley zaraz idzie do liceum, więc utrata przyjaciółek z podstawówki, poznanie idolki na obozie hokejowym i typowe zachowanie, jakich widzieliśmy wiele: staje się sarkastycznie niemiła wobec starych przyjaciółek, walczy o względy starszej koleżanki, chce dążyć do celu po trupach, by ostatecznie dojrzeć i przejrzeć na oczy, co jest odpowiednie. Tylko my jako widzowie obserwujemy, co w tym czasie zachodzi w jej głowie, jak jej emocje pracują i do czego chcą dążyć, by pomóc swojej Riley. Przez to też W głowie się nie mieści 2 staje się dla dorosłego widza podróżą po umyśle dziecka, pełną zrozumienia motywacji, powodów i działania w sposób wybitnie wręcz arcyciekawy, pogłębiony emocjonalnie i mądry. To taki moment, w którym dorosły widz doceni, bo nie dostajemy opowieści prostej i czarno-białej, ale coś, co pod kątem psychologicznym i ukazania mechanizmów tworzących człowieka staje się fascynującym doświadczeniem. Humor, przygoda, zaskakujące pomysły twórców obrazowane poprzez nietypowe ukazanie różnych zjawisk z ludzkiego umysłu i relacje pomiędzy bohaterami to tylko dodatek do tego, co jest esencją W głowie się nie mieści 2. 

Źródło: Pixar

Czy jest to film dla dzieci? To jest dość skomplikowane pytanie, bo z uwagi na formę opowiadania historii o emocjach, przyczynach ich działań i odpowiedzi na pytanie: „Co czyni nas człowiekiem?” może być po prostu zbyt skomplikowane dla małego dziecka, które pomimo starań twórców, by było to kolorowe, wesołe i angażujące, nie będzie wstanie w to wsiąknąć. Podobnie było z jedynką, która najmłodszych maluchów może zwyczajnie znudzić, gdyż na typ etapie dorastania dziecka i stymulacji bodźców, pomimo przygody emocji w głowie Riley, może być to niewystarczające. To raczej dla starszych dzieci w okolicy 10. roku życia lub bliżej wieku Riley, która ma 13 lat. Młody widz będzie mógł utożsamić się z postaciami, ich decyzjami i tym, co przeżywają. 

Pixar wie, jak robić mądre bajki. W głowie się nie mieści 2, pomijając aspekty pogłębionego ukazania dojrzewania pod kątem emocji i tworzenia ludzkiej tożsamości w tym wieku, ma określone morały, które są podane inteligentnie, trafnie, zrozumiale i z uderzeniem prosto w serce. Z uwagi na złe decyzje Riley, aspekty błędów popełnionych przez nowe emocje (jak i stare!) i kwestie budowania ludzkiej tożsamości, mamy tutaj wiele mądrych przesłań, które dają do myślenia i również mogą bez problemu trafić do dziecka. Dzięki rozrywkowej formie jest to podane przystępnie, niegłupio i zrozumiale. Coś, co chyba w ostatnich latach u Pixara nie było pokazywane na tak dobrym poziomie, jak tutaj.

Świetne tempo, znakomite pomysły na czele z ukazaniem nowych emocji w głowie bohaterki oraz trafny humor podbity znakomitymi dialogami w polskim dubbingu to zalety, których W głowie się nie mieści 2 nie można odmówić. To ogląda się fantastycznie, ale twórcy z Pixara pomimo wyraźnych walorów rozrywkowych, nie stawiają na ciągłe rozbawianie czy nieprzerwane przygody, zawsze tutaj priorytetem jest ten mądry aspekt budowanej historii, który wspólnie z resztą cech działania umysłu dziecka staje się niezwykła mieszanką. Być może nie jest to takie świeże, nowatorskie i zaskakujące pod kątem pomysłowości i wzruszeń jak część pierwsza, ale nic nie szkodzi. Nie zabiera to filmowi W głowie się nie mieści 2 tego, co najlepsze. Tego, że tak naprawdę to dobrze opowiadana historia o tym, jakim cudownym bałaganem jest ludzki umysł.