fot. materiały prasowe

To dość specyficzny odcinek Doktora Who. Pozornie odtwarza on schematy znane z historii, w których bohaterowie natrafiają na swoich sobowtórów. Skąd można wiedzieć, że ma się do czynienia z prawdziwą osobą? To tylko jedno z wielu pojawiających się pytań. Ten wątek oferuje wiele świeżych i intrygujących pomysłów. Twórca porusza dość emocjonalne tematy związane z przeszłością Doktora i jego relacją z Donną, a także nadaje tym wydarzeniom większe znaczenie i odpowiedni wydźwięk. Serial jest zgodny z szalonym i specyficznym stylem tego świata. Z pewnością Was zaciekawi, poruszy i zaangażuje. 

Istoty z nicości, które starają się kopiować Doktora i Donnę, są bardzo intrygujące. Nie jest to typowe wykorzystanie motywu sobowtórów, bo Russel T. Davies wie, jak wyjść poza schematy. Należy pochwalić sposób, w jaki pokazał dziwność tych bohaterów – to, jak zmieniają kształty i stają się niecodziennymi wersjami Donny i Doktora, jest pięknym obrazem kreatywności, która pozwala temu wątkowi wybrzmieć inaczej. Niestety parę rzeczy tu zgrzyta. Widać, że scena, w której Doktor i Donna przechadzają się po głównym korytarzu statku, została nagrana na tle zielonego ekranu. Komputerowe tło niezbyt dobrze zgrywa się z rzeczywistymi elementami. Zbyt wiele tu niedopracowanych elementów, które odciągają uwagę od tego, co ważne. 

fot. BBC

Najważniejsze jednak, że cała historia dotycząca statku, tajemniczych słów zmieniających jego korytarze oraz powolnego robota jest doskonale prowadzona. Twórcy nie spieszą się z odpowiedziami, a stopniowo odkrywają karty i pobudzają naszą ciekawość. Gdy już wszystko wychodzi na jaw, całość zyskuje zaskakująco emocjonalny wydźwięk. Świetnie udało się to powiązać z kopiami Doktora i Donny. 

Doktor Who serwuje epizod w znanym stylu, który jest gwarancją dobrej  zabawy. To odpowiednie wprowadzenie do ostatniego odcinka specjalnego. Ma swoje wady, ale i tak zachęca do obejrzenia kolejnej odsłony. Aż chce się więcej!