Kylie zostaje porwana. Jej matka, Rachel, musi porwać jakieś dziecko, aby odzyskać swoją córkę. Została wciągnięta do Łańcucha – organizacji, przed którą nie da się uciec. Musi wybrać między śmiercią córki a popełnieniem przestępstwa. Co wybierze?

Łańcuch ma wszystko to, czego większość ludzi oczekuje od współczesnych thrillerów (ten wniosek zostaje wyciągnięty na podstawie moich kilkuletnich obserwacji preferencji czytelników publikujących swoje opinie na Facebooku) – szybką akcję, dość prosty styl, zaskakujące rozwiązania pewnych sytuacji oraz brutalność. Książkę czyta się szybko, ale dzięki oryginalnemu pomysłowi historia zostaje na dłużej w głowie. Jeśli więc szukasz powieści rozrywkowej, która po prostu ma cię rozerwać, zabierz się za utwór Adriana McKinty’ego.

W powieści jest tylko jedna scena erotyczna, ale niestety nie wypadła ona dobrze. Podczas lektury miałem ciarki żenady oraz wrażenie, że scenę napisał gimnazjalista, a nie dorosły pisarz z dość dużym dorobkiem (na okładce znajduje się informacja, że pan McKinty ma na koncie kilkanaście kryminałów).

Źródło: Agora

Imiona bohaterów zostały zmienione, aby nie spoilerować.

Rachel jest kobietą, która nie ma łatwo – cierpi na nieciekawą chorobę, ma za sobą niezbyt udany związek, a dodatkowo wychowuje nastolatkę. Wydarzenia związane z porwaniem córki zmieniają ją. Staje się odważniejsza i silniejsza psychicznie, chociaż nadal zdarza się, że podejmuje nie do końca przemyślane decyzje. Na przykład od razu zaczyna ufać pewnemu mężczyźnie, którego tak naprawdę nie zna i który mógłby ją zabić. Polubiłem tę postać i kibicowałem jej, ale nie podobało mi się to, że autor uczynił z niej kogoś niezniszczalnego, kto pomimo osłabienia chorobą jest w stanie skakać, biegać i walczyć. Jest to dla mnie nieprzekonujące.

Łańcuch pokazuje, że każdego człowieka da się zmusić do popełnienia karalnego czynu. Każdy – filozof, policjant, dobra rodzina – komu w odpowiedni sposób się zagrozi, jest w stanie zrobić wszystko, aby ocalić siebie czy bliskich. W takich momentach w ludziach włączają się zwierzęce instynkty. Książka skłoniła mnie do zastanowienia się nad tym, czy np. morderstwo albo kradzież można usprawiedliwić tym, że dana osoba robiąca to, była szantażowana czy zastraszana.

W utworze pojawiają się pewne absurdy, które niestety nie zostały wyłapane przez redaktora. Na przykład pewien bohater jest w stanie skakać na skakance, będąc zakutym w kajdanki i przypiętym łańcuchem do ściany. Jak to jest możliwe?

Zakończenie jest słabe, historia została rozwiązana w dość banalny sposób. Czytelnik jest w stanie dobre kilkadziesiąt stron przed końcem przewidzieć, kto stoi za Łańcuchem. Swoją drogą, motywacje twórców tej organizacji są dość błahe. Niemniej książka jest dla mnie dobra. Dostarczyła rozrywki (a tak naprawdę tylko tego od niej oczekiwałem) i pomogła wyjść z niemocy czytelniczej.