Konsternację wzbudza podtytuł drugiego tomu - Czarne są ich dusze. Brzmi pretensjonalnie w stosunku do prostej Sprawy w Keelodge i ogniskuje w sobie wszelkie problemy, na które cierpią komiksy Sylvaina Cordurie o Sherlocku Holmesie. Artysta bowiem do tematyki zdaje się podchodzić zbyt poważnie, w jego scenariuszach nie czuć frajdy  z intertekstualnych zabaw, którą powinno zapewniać łączenie ze sobą klasycznych motywów popkulturowych. Stąd też scenariuszom Francuza brakuje lekkości, która charakteryzuje choćby podobną w zamyśle artystycznym Ligę Niezwykłych Dżentelmenów Alana Moore’a. Szkoda, bo czytając Czarne są ich dusze nie można odmówić Cordurie pomysłowości.

W pierwszym tomie cyklu Sherlock Holmes, wraz z pozostającym w jego cieniu, cierpiącym duchowo doktorem Watsonem konfrontował się z zombie. Takie połączenie dało nam kilka scen przywodzących na myśl The Walking Dead i dzięki temu historia z miejsca nabierała rumieńców. W drugim tomie scenarzysta nie ogranicza się do tematyki żywych trupów. Dorzuca bowiem nową, widoczną na okładce postać, która w pierwszym odruchu kojarzyć może nam się z figurą Kuby Rozpruwacza - zresztą od ujęcia naśladowcy wiktoriańskiego seryjnego mordercy rozpoczynał się poprzedni tom. Jednak tożsamość postaci z okładki należy do kogoś innego, nie mniej kultowego bohatera popkultury - myślę, że większość czytelników powinna ją bez problemu wytypować, patrząc na ten dość charakterystyczny wizerunek.

Źródło: Świat Komiksu

W każdym razie, udane połączenie dwóch klasycznych motywów dodaje opowieści Cordurie wiatru w żagle. Owszem, wciąż mamy momenty, w których Sherlock Holmes podczas przechadzek po Londynie oddaje się fali dedukcji a my musimy pochłaniać spore partie tekstu, ale dla kontrastu mamy tu sporo sekwencji akcji. A Sherlock Holmes działający, a nie gadający to jest to, czego w komiksie z jego przygodami powinniśmy oczekiwać, zwłaszcza jeśli te przygody mają często charakter nadnaturalny. I to jest kierunek w którym powinna iść twórczość Sylvaina Cordurie.

Cóż, być może za dużo wymagamy od scenarzysty, który najwidoczniej chce za wszelką cenę zachować urok klasyki i jak ognia unika formalnych, postmodernistycznych chwytów. Tę swojego rodzaju misję widać też w stronie graficznej. Wciąż statyczne układy plansz, wciąż realistyczna kreska, wciąż odczuwalny brak chęci do eksperymentu. Co tym bardziej zaskakuje, bo przecież w tym albumie nastąpiła zmiana rysownika, czego praktycznie nie zauważamy. Na całe szczęście, scenarzyście w tym albumie udaje się kilka razy nas zaskoczyć, a sam finał, jak na Cordurie wyjątkowo szokujący i ekspresyjny, zapowiada najwyraźniej kontynuację historii. Poczekamy, choć wcale nie z niecierpliwością i kiedy przyjdzie na to czas, sprawdzimy, czy francuski scenarzysta zrobił kolejne postępy.