W serialu, który właśnie robię muszę grać na wiolonczeli, a nigdy tego nie robiłam. Chcę, żeby to wyglądało realistycznie, żeby wiolonczeliści nie patrzyli na to, a potem niemiło do mnie mówili. Moja nauczycielka powiedziała mi, że dopóki wyglądam na pewną siebie przy wykonywaniu tych ruchów i jestem silna i stoicko spokojna, to wszystko będzie dobrze. Muszę w pełni wczuć się w postać. Powiedziała mi też, że potrzebuję zacząć podchodzić do wszystkiego, co robię w życiu z pewnością siebie przeciętnego, białego mężczyzny. To zmieniło moje życie. Sprawiło, że poczułam się lepiej.

Byłam podenerwowana nawet tym wywiadem, bo zawsze dużo paplam. Myślałam: "O czym będę mówić przez cały ten czas?" I wtedy sobie przypomniałam: "Jak zrobiłby to przeciętny, biały mężczyzna? On pewnie pojawiłby się tutaj z dwiema różnymi skarpetkami."