"Dom zły" (2009)

Następny film Smarzowskiego na tej liście, pokazujący, że mimo upływu lat spojrzenie reżysera nie zmieniło się. „Dom zły” to film ciężki, zimny, obnażający całą brzydotę lat 80., z niesamowitymi zdjęciami i jeszcze lepszą obsadą. W tej produkcji reżyser rozlicza się z najciemniejszymi zakamarkami polskości, prowadząc pełną napięcia fabułę z ciekawym zakończeniem.

"Rewers" (2009)

Zwycięzca Festiwalu Polskich Filmów i jeden z najciekawszych filmów nakręconych w XXI wieku. Lata 50., niedawno skończyła się II wojna światowa. 30-letnia Sabina nadal nie ma męża ku przerażeniu swojej matki i babci – niestety, kandydaci również nie są najlepsi, zabici lub zniszczeni przez wojnę. Wtedy pojawia się on - przystojny, tajemniczy amant. Jednak ci, którzy spodziewają się romansu lub dramatu, mogą się zdziwić. „Rewers” mimo tematów krążących wokół miłości to czarna komedia, jakiej dawno w Polsce nie było.

"Różyczka" (2010)

Film, na który Magdalena Boczarska musiała długo czekać, ale w końcu udało się. Historia młodej kobiety, która wplątuje się w romans ze znanym pisarzem, to prawdziwy pokaz kunsztu aktorskiego między wyżej wspomnianą artystką a Robertem Więckiewiczem i Andrzejem Sewerynem. Jednakże „Różyczka” to nie tylko historia miłosna, ale również przypomnienie okrucieństwa lat 60., kiedy to każdy przyjaciel mógł się okazać wrogiem.

"Róża" (2011)

Wojciech Smarzowski nie zwalnia tempa, tworząc następny film uderzający w sedno problemu. Niedługo po zakończeniu II wojny światowej żołnierz AK imieniem Tadeusz dociera na Mazury, gdzie poznaję tytułową Różę i zakochuje się. Niestety koniec wojny nie oznacza końca cierpień wokół, a cicha brutalność niektórych wydarzeń wstrząśnie widzem. Nie tylko scenariuszowi zawdzięczamy tak dobry film – o wybitnej roli Kuleszy nie trzeba już wspominać, warto jednak przyjrzeć się drugoplanowym bohaterom, jak sąsiedzi Róży, grani przez Kingę Preis i Jacka Braciaka, którym również należą się wielkie brawa.

"In Darkness" (2011)

Następna nominacja do Oscara, film na podstawie autobiograficznej powieści „Dziewczynka w zielonym sweterku”. Historia Leopolda Sochy, pomagającemu Żydom za pieniądze. Jednak to nie sam temat tak wstrząśnie widzami – to właśnie ta tytułowa ciemność, zarówno dosłowna, jak i w przenośni, jest najgorsza podczas filmu. Klaustrofobiczna przestrzeń, mrok, a jednocześnie walka o życie ludzkie – i Robert Więckiewicz, który nie próbuje zrobić ze swojej postaci ani bohatera, ani zwyrodnialca.