Niezmiennie dla serialu Black-ish, scenariusz sygnalizował niełatwe życiowe problemy – małżeńskie zdrady, rozłam przyjaźni, czy też matczyne doświadczenia. Nie były one jednak wystarczająco uzasadnione i zarysowane, aby mogły czysto wybrzmieć. Ani trochę nie pomógł także humor, zwykle inteligentny i przemyślany, tym razem zaś prostacki. Słabe i odpychające było choćby zachowanie Ruby, a więc perfidne cięcie koszul i spluwanie na sztućce. Aktorsko nieźle poradził sobie Laurence Fishburne, to jego kreacji nadano głębi, ale generalnie starsza obsada - z reguły stanowiąca jedynie komediowe wsparcie - nie sprawdziła się zupełnie na pierwszym planie.

Niedorzeczne, a w konsekwencji nieśmieszne było także zachowanie dzieci. W samym pomyśle podsłuchiwania dorosłych i wysnuwania własnych teorii tlił się potencjał wesołych gagów, ale nawet jak na swobodną logikę sitcomu ich reakcje były nazbyt oderwane od rzeczywistości. Szczególnie zawiódł Junior i jego wydumany pomysł z pozorowaniem lądowania na Księżycu, a także bezmyślne przebijanie ściany. Rozbawić mogły jedynie domysły Diane, typowo dla niej bezceremonialne.

Przeciętny okazał się niestety również wątek romantycznego wypadu Bow i Andre. Matczyne wątpliwości i doświadczenia prawdopodobnie ostatniej ciąży to ciekawe kobiece akcenty, ale szybko zgubiły się w przeciąganych żartach dotyczących spółkowania. Także reakcja Dre na masażystę – choć zrozumiała i pozbawiona w zamyśle podtekstu seksualnego – została niepotrzebnie wydłużona i nabrała tym samym niesmacznego wydźwięku homofobii.

Zaproponowany tym razem morał o wybaczeniu, przeskoczeniu własnych uprzedzeń i rodzinnym spędzeniu świąt brzmiał więc nieco fałszywie i trochę na siłę. Same obserwacje dotyczące jednoczącego charakteru Święta Dziękczynienia były jednak cokolwiek trafne i prawdziwe. W perspektywie całego, długiego sezonu - trzymającego póki co wysoki poziom - łatwo przyjdzie więc przymknąć oko i wybaczyć kilka słabszych epizodów. A do takich właśnie należała ostatnia odsłona Black-ish.