Śniadanie do łóżka (2010)

Wypełniona product placementem i nieśmiesznymi żartami opowieść o kucharzu, który staje się celebrytą i zakochuje się w stylistce. Wielki świat znanych ludzi oddany w sposób żenujący, a jako obowiązkowe gwiazdy Karolak w roli głównej i Adamczyk jako wsparcie.

Fenomen (2010)

A to próba (oczywiście nieudana) przeniesienia do Polski klimatów rodem z Bollywood. Film tak niedobry, że trudno to sobie wyobrazić. Nawet uczciwe streszczenie go w dwóch zdaniach jest poważnym wyzwaniem. To po prostu trzeba obejrzeć. Prawdziwy „fenomen”.

Och, Karol 2 (2011)

I jeszcze raz Adamczyk. Tym razem w nowej wersji klasycznej komedii z czasów PRL o gościu, który nawet niechcący uwodzi wszystko, co się rusza. Film, po którym pamięta się głównie zażenowanie z poziomu dowcipów i ekskluzywną bieliznę, w której paradują wszystkie bohaterki (w oryginalnej wersji sprzed lat było jednak trochę bardziej goło).

Facet (nie)potrzebny od zaraz (2014)

Ten film to tak naprawdę słaby offowy komediodramat o dziewczynie, która ma problemy z sobą i otoczeniem. Rzecz w tym, że sprzedawano nam to w kinach jako świetną komedię romantyczną pełną gwiazd. To znaczy gwiazdy były na plakatach, choć w samym filmie pojawiają się w kilkudziesięciosekundowych epizodach. Słabizna. Ale skoro sprzedawano nam to jak komedię romantyczną – powinno się znaleźć na liście.

Dzień dobry, kocham cię! (2014)

Następna wymyślona i sklejona bez polotu opowieść o parze, co to na siebie wpada (dosłownie), a potem długo nie może się znaleźć. Takie filmy przypominają zmęczonego życiem prestigidatora, który raz nauczył się kilku sztuczek i trzydzieści lat później wciąż je męczy, w ogóle nie przejmując się tym, że świat jest już gdzieś zupełnie indziej. Słabe żarty, słabe aktorstwo, słaby film.