Saw

Rozmyślając na temat słynnych mrocznych zabawek i kukiełek, nie sposób zapomnieć o lalce z Piły (będącej mrocznym uosobieniem Jigsawa), która często pojawia się na miejscu zbrodni i przedstawia przerażonym ofiarom Pana Piły, z czym będą musiały się zmierzyć. Lalka uzbrojona w dziecięcy rowerek stała się ważnym punktem kultury grozy i popkultury jako takiej. W Sieci z łatwością można zakupić maskę lalki tak jak kiedyś szpony Freddy'ego Kruegera, a sam jej wygląd mimo wszystko może budzić strach. Stając się nieodłącznym elementem siedmioczęściowej serii, na zawsze przeszła do historii kina grozy.

Martwa cisza

James Wan to ważne nazwisko dla współczesnego horroru. Gość, który w swoim dorobku ma takie tytuły jak Saw, Insidious i Insidious Chapter 2, a szczególnie Conjuring, na swoim koncie ma również nieco mniej głośny tytuł, jakim jest Martwa cisza. Film przeszedł zupełnie niezauważony (nie doczekał się nawet polskiej premiery) przez kina i szybko spoczął na półkach z płytami DVD. Zupełnie niezasłużenie. Wan również tutaj udowadnia (może w nieco mniej atrakcyjny dla masowego widza sposób), że materię klasycznego kina grozy czuje wyjątkowo dobrze. Lalki w jego filmie budzą strach (próżno szukać tu czarnego humoru, tak typowego dla horrorów z lat osiemdziesiątych) nie tylko zachowaniem, ale i samym wyglądem. Zakręcone kukiełki oraz gęsta atmosfera historii odwołującej się do wierzeń i zabobonów mieszkańców małego miasteczka zapewnią widzom kilka nieprzespanych nocy.

Magia

Zanim Anthony Hopkins straszył jako Hannibal Lecter, przyszło mu się zmierzyć z niebezpieczną... lalką! Magia to film opowiadający historię młodego magika, który postanawia spróbować swoich sił jako brzuchomówca, jego lalka okazuje się jednak czymś więcej niż tylko pocieszną kukiełką. Coraz bardziej zaczyna przejmować kontrolę nad osobowością magika, zmuszając go do zrobienia czegoś, czego nie będzie w stanie odwrócić. Obraz nakręcony przez szanowanego Richarda Attenborougha jest niczym współczesna wariacja na temat klasycznej historii o doktorze Jeckyllu i panu Hydzie. Młody Hopkins w swojej roli sprawdził się bardzo dobrze, dzięki czemu film ogląda się z wyjątkową przyjemnością, nawet nie będąc fanem kina z dreszczykiem.

Krampus

Mimo że Krampus reklamowany był jako horror, rozpoczął się niczym typowa świąteczna komedia i pozostał tej tonacji wierny do końca. Chociaż potrafił skutecznie przestraszyć i budować całkiem nieźle atmosferę grozy (oczywiście dostosowaną do prawideł kina familijno-świątecznego), to jednak głównie oferował sporo humoru: od typowych, nieco czerstwych żartów aż po prawdziwe perełki czarnego humoru (bo jak inaczej można nazwać demoniczne pierniki, elfy i nawiedzone lalki oraz misie, które atakują uwięzioną rodzinę?). Niewątpliwe nad filmem czuwał nie tylko duch świąt, ale również duch kina lat osiemdziesiątych, dlatego też miłośnicy nieco kiczowatych horrorów mogli wyjść z kina zadowoleni.