Do dziś pamiętam, jaką odrazę poczułem, kiedy Dexter odnalazł przypominające salceson, równo pokrojone przez Ice Truck Killera zwłoki. Z każdym kolejnym trupem, choćby nie wiem jak fantazyjnie spreparowanym, zaczynałem się do tego przyzwyczajać. Na ekranie telewizora rozgrywały się makabryczne sceny, a ja niewzruszony jadłem sobie kanapkę.Seriale kryminalne mnie znieczuliły. Chociaż intrygi bywały wciągające, utraciłem wobec nich emocjonalne zaangażowanie. W końcu wszystkie te okropieństwa, jakie ukazywały, były na niby. Nawet jeśli opierały się na kanwie faktycznych wydarzeń, były zaledwie twórczą imitacją.

Były momenty, kiedy The Jinx: The Life and Deaths of Robert Durst podglądałem przez palce. Ciekawość nakazywała mi je rozchylać na tyle, żebym widział faktyczne zdjęcia zwłok. Rozsądek, poparty troską o nieubrudzenie kanapy, tę ciekawość temperował nie pozwalając nadto powiększyć się szparom pomiędzy palcami.

Przeklęty: Życie i Śmierci Roberta Dursta zaczyna się jak rasowy serial kryminalny. Wiemy, że chłopiec odnalazł na brzegu ludzki tors i rozpoczyna się śledztwo. Trop pada na Roberta Dursta, nowojorskiego biznesmena i dziedzina olbrzymiej fortuny, któremu wcześniej w tajemniczych okolicznościach zaginęła żona. Po ujęciu domniemanego sprawcy, historia zdaje się przedwcześnie zmierzać do końca, ale wówczas przenosimy się dziesięć lat później. W tym czasie, zbrodnię oplótł popkulturowy bluszcz. Powstał film All Good Things z Ryanem Goslingiem i Kirsten Dunst, którego fabuła bazowała na losach Dursta.

Do Andrew Jareckiego, reżysera wspomnianego obrazu, zgłosił się Robert Durst we własnej osobie. Wyraził chęć opowiedzenia całej historii po swojemu, a reżyser zrobił to, co każdy ambitny twórca uczyniłby na jego miejscu. Stworzył coś wielkiego.

Po pierwszym odcinku, który miał za zadanie zaintrygować widza tematem, pięć kolejnych to wywiad-rzeka z podejrzanym. Wzbogacają go relacje ludzi, których losy skrzyżowały się kiedyś z Durstem, archiwalne nagrania a nawet aktorskie rekonstrukcje przedstawianych wydarzeń. Snując historię, Jarecki sięga do wielu form i nie przejmuje się ustandaryzowaną konwencją dokumentu. Pozostaje w roli dokumentalisty dociekliwego, ale bezstronnego. Ocenę tytułowego bohatera i interpretację tego, co o sobie mówi, pozostawia widzowi.

Jeśli dzielicie moją fascynację portretami psychologicznymi socjopatów, oglądając Przeklego, będziecie się czuć jak na placu zabaw. Takim opuszczonym i tonącym w rzęsistej ulewie. Jakim prawem facet z bogatego domu, który mógł mieć wszystko, miałby uciekać się do takich czynów? W scenach wywiadu z Durstem, łapałem się na wrażeniu, że oglądam wyborną kreację aktorską. Wtedy docierało do mnie, że to Durst we własnej osobie. W trakcie serialu, zobaczycie go z wielu różnych perspektyw. Możliwe, że nabierzecie do niego empatii, o którą na początku byście się nie podejrzewali. Im lepiej poznaje się dziedzica fortuny, tym trudniej o jego jednoznaczną ocenę. Wszystko wieńczy szokująca puenta, o której nigdy nie zapomnę i wy też prawdopodobnie nie zapomnicie.

‌The Jinx: The Life and Deaths of Robert Durst ma wszystko, co dobre w formatach dokumentalnych, a w odbiorze przypomina wyborny kryminał czy też thriller psychologiczny. Dzięki temu, mogę go polecić każdemu, niezależnie, jak podchodzi do seriali dokumentalnych. Jako międzygatunkowy pomost, stanowi świetny punkt wejścia do dokumentu.