Iluzja 2 – recenzja

Pierwsza Now You See Me była zaskakująca dobra - pełna energii, nowych, fajnych pomysłów, oglądało się ją z prawdziwą przyjemnością. No i obejrzały ją miliony, więc nic dziwnego, że powstał sequel. Niestety dobre pierwsze wrażenie można zrobić tylko raz, co bardzo mocno widać w Now You See Me: The Second Act. Jej twórcy spróbowali przenieść absolutnie wszystko, co się da, z pierwszej części i dołożyć jeszcze trochę. Z obsady nie dało się tylko ponownie zaprosić Isli Fisher – zastąpiła ją z dużą werwą i humorem Lizzy Caplan. Poza tym są wszyscy oraz gracze dodatkowi wprowadzeni w miejsce tych, którzy wcześniej mieli inną rolę.

Skoro wiadomo już, że Dylan jest szefem grupy, a nie ścigającym ich agentem FBI, to wprowadzono nowych agentów; skoro na początku fabuły dawni źli zdają się pokonani, to wprowadzono nowych (uroczy Daniel Radcliffe jako socjopata, a do tego jeszcze fajna niespodzianka, chyba dobrze schowana w trailerach, bo ja jej tam przynajmniej nie zauważyłem); skoro wiadomo już, kto był ich tajnym wsparciem za pierwszym razem... Można by tak długo. Rzecz w tym, że widzimy ponownie te same sztuczki, a przynajmniej podobne. Niektóre pięknie wykonane i z pewnością robiące wrażenie; niektóre przedstawione z charyzmą, której zazdrościć tym postaciom powinni wszyscy politycy świata. Ale nie składa się to w nową ciekawą opowieść, a jedynie w permutację tego, co widzieliśmy poprzednio. Czy to wystarcza? Musicie sami ocenić.

Nie mówię, że to zły film. Ba, uważam, że wręcz należy go zobaczyć, choćby dla sceny z przekazywaniem sobie karty – tu raz przydały się wcześniejsze doświadczenia reżyserskie Jona M. Chu w kinie tanecznym. Ale w sumie po prostu poprzeczka po pierwszym filmie była tak wysoko zawieszona, że mimo najszczerszych chęci nie udało się jej przeskoczyć.