Local Man. Tom 2 - recenzja komiksu

Lost in time

W centrum wydarzeń stoi Jack Xavier, znany również jako Crossjack, a lokalnie – jako tytułowy Local Man. Choć z pozoru przypomina klasycznego herosa w „białej zbroi”, w rzeczywistości to bohater pełen sprzeczności. Jack jest egocentrykiem, moralnie wątpliwym leniem, którego trudno uznać za wzór dla młodzieży. A jednak, gdy sytuacja tego wymaga, potrafi zdobyć się na prawdziwe bohaterstwo – okazuje odwagę, poświęcenie i nawet odrobinę miłosierdzia. To złożona, niejednoznaczna postać, która doskonale sprawdza się jako protagonista w dekonstrukcyjnej historii o superbohaterach.

Local Man to komiks autorstwa Tima Seeley’a i Tony’ego Fleecsa, wydany przez Image Comics. Twórcy stworzyli oryginalne superbohaterskie uniwersum, czerpiąc garściami z estetyki Marvela lat 90., ale łącząc ją z brutalnością, satyrą i emocjonalną głębią znaną z takich serii jak The Boys czy Niezwyciężony. Taki miks spotkał się z uznaniem krytyków, dlatego nic dziwnego, że autorzy postanowili dalej rozwijać ten świat. W drugim tomie ponownie trafiamy do prowincjonalnego Farmington, gdzie główna oś fabularna nadal utrzymuje kameralny, lokalny charakter. Tym razem miasteczko zostaje zaatakowane przez tzw. Bezimienną Hordę – tajemniczą siłę, która przejmuje kontrolę nad umysłami mieszkańców i nastawia ich przeciwko garstce buntowników, z tytułowym bohaterem na czele. W drugiej historii tomu dochodzi do konfrontacji dwóch pokoleń drużyn superbohaterów, co pozwala autorom na pogłębienie świata i jego mitologii. Ważną rolę odgrywa również Inga – postać, która w poprzednim tomie mocno dała się we znaki Jackowi. Teraz jej wątek zostaje domknięty.

Lost in time

Local Man to opowieść złożona i prowadzona na kilku płaszczyznach czasowych, pełna postaci, wątków i narracyjnych niuansów. Komiks jest bardzo treściwy – dialogów jest tu dużo, a bohaterowie często odnoszą się do wydarzeń z przeszłości, które nie zostały bezpośrednio ukazane w serii, co wymaga od czytelnika dużej uwagi i zaangażowania. To ambitne podejście, ale też narracyjne wyzwanie, z którego autorzy nie zawsze wychodzą zwycięsko. Local Man potrafi być momentami chaotyczny, a liczne retrospekcje pojawiają się niespodziewanie i nie zawsze wiadomo, do czego się odnoszą. Dodatkowo, w fabule pojawiają się dłuższe dygresje poświęcone postaciom drugiego, a nawet trzeciego planu, które mogą wybijać z rytmu głównej opowieści. W efekcie lektura bywa rwana i mało płynna, co może zniechęcić mniej cierpliwych odbiorców.

Dla tych, którzy cenią sobie złożone narracje i nielinearne konstrukcje fabularne, Local Man może okazać się lekturą nie tylko satysfakcjonującą, ale i wyjątkową. Duża w tym zasługa głównego bohatera – Jacka Xaviera – który dzięki swoim licznym niedoskonałościom staje się jednym z najbardziej ludzkich superbohaterów, jakich widzieliśmy w tym gatunku.

Drugi tom udanie pogłębia jego portret psychologiczny, poświęcając sporo uwagi jego relacjom z matką oraz kobietami, które odegrały ważną rolę w jego życiu. Na wyróżnienie zasługują również inne postacie – każda z nich została napisana z wyczuciem i niejednoznacznością, co z pewnością przypadnie do gustu fanom mniej oczywistych opowieści. Wszyscy bohaterowie noszą w sobie sprzeczności – łączą dobro ze złem, słabość z siłą. Nawet antagonistka Bezimiennej Hordy, mimo brutalności i okrucieństwa, zyskuje ludzkie oblicze, które wzbudza współczucie. To właśnie dla tych niedoskonałych, poranionych przez życie postaci warto sięgnąć po Local Mana.

Local Man tom 2

Zobacz więcej

Reklama

Lost in time

Kolejnym atutem komiksu pozostaje oprawa graficzna, którą chwaliliśmy już przy okazji pierwszego tomu. Fani estetyki lat 90., a szczególnie stylu Jima Lee, poczują się w Farmington jak w domu. Tim Seeley bawi się konwencją tamtego okresu – miejscami ją celebruje, a miejscami z pełną świadomością parodiuje. Świetnym przykładem jest krótka, absurdalna scena gry w siatkówkę plażową, podczas której bohaterowie prezentują swoje umięśnione torsy i skąpe stroje kąpielowe, niczym żywcem wyjęci z kart komiksów o X-Men z lat 90. To satyryczne mrugnięcie okiem do czytelnika, ale jednocześnie nostalgiczny hołd wobec epoki, w której hiperestetyczne ciało dominowało nad fabułą. Seeley świetnie wyczuwa balans.  Zarówno krytykuje przesadę tamtych lat, jak i docenia ich niepowtarzalny styl. Dzięki temu wizualna warstwa Local Mana nie tylko przyciąga wzrok, ale też w subtelny sposób komentuje historię samego medium.

Drugi tom Local Mana kontynuuje złożoną opowieść o Jacku Xavierze, wciąż operując stylistyką komiksowych lat 90. i bawiąc się nią z dużą świadomością. Na pierwszy rzut oka może przypominać klasyczną, podszytą nostalgią superbohaterską historię, ale w rzeczywistości oferuje czytelnikowi znacznie więcej. To nie jest tytuł dla każdego – zawiła narracja, liczne retrospekcje i mnogość wątków mogą sprawić trudność nawet wprawionym odbiorcom. Nie zmienia to jednak faktu, że Local Man pozostaje jednym z najbardziej oryginalnych i bezkompromisowych komiksów na współczesnej scenie wydawniczej.