Na pierwszy rzut oka Robert Redford opowiada historię o radykałach z czasów wojny w Wietnamie, których działania łamały prawo i którzy po dzień dzisiejszy są ścigani przez rząd. Jednakże w trakcie seansu widzimy, że to zaledwie pretekst do poruszenia ciekawszych problemów sumienia, moralności, odpowiedzialności za błędy i swoje poglądy. Reżyser ukrywa to wszystko pod otoczką thrillera, w którym bohater musi uciekać przed władzami, aby oczyścić swoje imię. 

W tym miejscu narasta największy problem Reguły milczenia, bo Robert Redford tworzy thriller, w którym nie ma napięcia. I to rozczarowuje, bo w koncepcie drzemał ogromny potencjał na opowieść, którą oglądałoby się, siedząc na skraju fotela. Zamiast tego dostajemy zbyt dużo dłużyzn oraz bardzo nieudolnych prób wytwarzania czegoś, co w założeniu miało być napięciem. Reżyser ponosi porażkę w podstawowej formie opowiadania historii - nie potrafi przykuć do ekranu na tyle, by odczucie znudzenia było tylko wspomnieniem. Do tego fabuła w pewnym momencie staje się okropnie przewidywalna i sztampowa. Zaskakuje mnie to tym bardziej, że Redford jako reżyser wielokrotnie pokazywał, iż takich błędów nie popełnia.

Dlatego też Reguła milczenia to bardziej dramat z zaledwie odrobiną emocji, ale za to nieźle zagrany. Redford w głównej roli tworzy kreację zdecydowanie na poziomie, a nieźle wtóruje mu Shia LaBeouf. Najjaśniejszymi punktami są jednak epizody. Susan Sarandon, Richard Jenkins, Chris Cooper, Nick Nolte, Brendan Gleeson i Stanley Tucci dodają temu obrazowi trochę wyrazu, choć pomimo zapowiedzi na okładce zdecydowanie są to tylko niewielkie role na kilka scen. Są to jednak aktorzy nieschodzący poniżej pewnego poziomu, więc pod okiem dobrego reżysera zawsze są pozytywnym dodatkiem.

Reguła milczenia to przyzwoity dramat, który mógłby być filmem wyjątkowym i zapadającym w pamięć. Niestety Redford popełnił zbyt wiele błędów w opowiadaniu historii, oferując za dużo dłużyzn i sztampowych zwrotów akcji, ostatecznie grzebiąc niemal cały potencjał.