Paradise to nowy serial wyprodukowany przez Hulu, który miał premierę na Disney+. Najpierw pojawił się jeden odcinek, a następnego dnia kolejne dwa. Epizody te nakreślają, z jaką produkcją mamy do czynienia. A nie jest ona łatwa do zdefiniowania.

Zachęcam do tego, byście nie zapoznawali się z opisem nowego serialu Dana Fogelmana. Sam nie widziałem zwiastunów ani nie śledziłem doniesień na temat tej produkcji. Z perspektywy czasu uważam, że to była znakomita decyzja, ponieważ końcowy twist z 1. odcinka kompletnie zmienił moje oczekiwania. Może nie był to szok na miarę jaskiniowca odkrywającego ogień, ale usiadłem na krawędzi fotela, mocniej złapałem się podłokietników i pochyliłem do przodu... jak każdy Polak podczas meczu reprezentacji.

fot. Disney+

Historię śledzimy z perspektywy Xaviera Collinsa (Sterling K. Brown), agenta Secret Service, ochroniarza prezydenta Stanów Zjednoczonych, Cala (James Marsden). Obaj żyją w amerykańskim miasteczku – malowniczym, ale i skrywającym wielką tajemnicę. Problem pojawia się w chwili, gdy Cal zostaje zamordowany, a agent Collins zostaje jednym z podejrzanych.

To punkt wyjścia prosty jak budowa cepa, ale zapewniam, że fabuła jest znacznie ciekawsza, gdy twórca rozwija skrzydła. Paradise nie jest tym, czym się wydaje (mówię zarówno o serialu, jak i tytułowym miasteczku). To thriller polityczny z prawdziwego zdarzenia i z mocno zarysowanymi wątkami detektywistycznymi. Do tego w tle jest jeszcze większa, ciekawsza i rozgałęziająca się intryga, która zmienia zasady gry. A może i nawet gatunek? Jeśli tak, to tylko częściowo, bo wydarzenia nadal skupione są wokół prywatnego śledztwa prowadzonego przez Collinsa.

fot. Disney+

Xavier Collins to postać, którą łatwo polubić. To dobry gość z wielkim sercem, kodeksem moralnym i zasadami. Ma poczucie humoru, ale potrafi też ukryć emocje. Walczy o sprawiedliwość, nie przekracza żadnych granic, a przy tym umie rozbawić swoimi interakcjami z innymi. Duża w tym zasługa Sterlinga K. Browna, od którego bije niezwykła charyzma.

Słowa uznania należą się też Jamesowi Marsdenowi, który wciela się w specyficznego prezydenta Stanów Zjednoczonych. Być może to wyłącznie moje wrażenie, ale wydawało mi się, że to częściowo karykatura obecnie panującego Donalda Trumpa. Ta magnetyczna osobowość, miliony na koncie, kontrowersje i nietuzinkowe podejście do polityki... W pewnym momencie pada porównanie do Jamesa Deana, ale to James Marsden jest bliższy tej legendzie, ponieważ swoim urokiem jest w stanie wywołać uśmiech, rozbawić i przekonać do siebie, nawet jeśli ma się inne poglądy. 

fot. Disney+

Gorzej wypada Julianne Nicholson w roli Samanthy. Większość 2. odcinka poświęcono przeszłości tej postaci, która wydaje się wręcz kluczowa dla całości. Problem w tym, że nie było to szczególnie interesujące. Nie chodzi o brak akcji, a sposób przedstawienia tych wydarzeń. Nie miałem problemu z równie powolnymi retrospekcjami Xaviera, natomiast "Sinatra" kompletnie mnie wynudziła. A przecież jej wątek jest naprawdę dramatyczny i wstrząsający. Słabo też wypada Krys Marshall, która gra szefową Robinson, wyznaczoną do przeprowadzenia śledztwa. Problem polega na tym, że była przy okazji kochanką prezydenta. Aktorka nie jest w stanie wydusić z siebie żadnych emocji. Robi jedynie dwie miny ukazujące zdenerwowanie i złośliwie się uśmiecha. Irytuje za każdym razem, gdy pojawia się na ekranie.

Kiedy okazało się, że postać Jamesa Marsdena została zamordowana, byłem smutny, bo jego ekranowa prezencja i chemia w scenach z Xavierem sprawiły, że nie chciałem się z nim żegnać. Na szczęście pojawia się całe mnóstwo retrospekcji, które zmieniają perspektywę i sposób patrzenia na niektórych bohaterów, miejsca lub wydarzenia. Należy pochwalić scenariusz i montaż. Szczególne wrażenie zrobiła na mnie scena z 3. odcinka, która nawiązała do poznania Xaviera i Cala z premierowego epizodu. Dowiedzieliśmy się, co się stało chwilę przed tym spotkaniem. To świetnie uzupełniło akcję i ukazało inną perspektywę.

fot. Disney+

Serial stoi na wysokim poziomie wizualnym. W Paradise z jednej strony chciałbym zamieszkać, z drugiej – wolałbym trzymać się z daleka od tej "sielanki". Scenografowie zrobili kawał dobrej roboty. Produkcja nie stroni od mocnych kontrastów. Całość chwilami wydaje się majakiem sennym, niewyraźnym obrazem rzeczywistości. Światła rażą, a widok się rozmywa.

Zaznaczę jeszcze, że nie jest to typowa produkcja, w której wiele się dzieje. Całość opiera się na dialogach, retrospekcjach oraz budowaniu charakterów, motywacji i przeszłości postaci.

fot. Disney+

Paradise to udana mieszanka gatunków. Nie zdradzę więcej, by nie psuć Wam zabawy! Xavier Collins to postać, której chce się kibicować, a tło wydarzeń budzi jeszcze większą ciekawość. Cal z kolei wzbudza tak skrajne emocje, że trudno powiedzieć, czy się go uwielbia, czy nienawidzi.

Paradise w trzech pierwszych odcinkach kładzie fundamenty pod przyszłe wydarzenia i robi to w świetny sposób. Buduje intrygę i tajemnicę związaną z powstaniem miasteczka, a także przedstawia postaci, które wywołują silne emocje. Na tym etapie jestem bardzo ciekawy tego, co stanie się w kolejnych epizodach.