Sobota, 17 listopada

Następnego dnia rano powtarzam w myślach plan działania. Czasem podjęta pod wpływem impulsu decyzja zmienia bieg życia. A ja nie chcę, aby w moim życiu stało się tak ponownie.

Czekam na zewnątrz Hunter Hall, spoglądając co chwila w stronę budynku, w którym mieszka Taylor. Dzień jest pochmurny, powietrze gęste i szare. Przez ułamek sekundy omyłkowo biorę za nią śpieszącą w moją stronę dziewczynę. To jednak tylko osoba, która wyszła pobiegać. Czekam do pięć po ósmej i gdy wydaje się, że Taylor faktycznie jeszcze śpi, wchodzę do holu, w którym mężczyzna w spodniach w kolorze khaki i w koszuli zerka na zegarek.

— Przepraszam za spóźnienie! — wołam.

— Pani Taylor? Jestem Ben Quick.

Miałam rację, zakładając, że dziewczyna nie zadzwoni, aby odwołać spotkanie.

— Taylor jest chora i poprosiła mnie, żebym przyszła zamiast niej. Nazywam się Jessica. To znaczy Jessica Farris.

— Och... — Ben mruga zdezorientowany. Mierzy mnie wzrokiem i z jeszcze większą uwagą zaczyna mi się przyglądać.

Półbuty, które normalnie noszę, zamieniłam na trampki Converse za kostkę, a materiałowy plecak przewiesiłam przez ramię. Uznałam, że nie zaszkodzi, jeśli będę wyglądała na studentkę.

— Proszę chwilę poczekać — mówi wreszcie. — Muszę się skonsultować.

— Jasne — przybieram lekko znudzony ton, który wczorajszego wieczoru słyszałam u Taylor.

Powtarzam sobie w duchu, że w najgorszym wypadku odmówi mi udziału w badaniu. Nic takiego się nie stanie, po prostu zjem bajgla i pójdę z Leo na długi spacer.

Ben odchodzi na bok i wyciąga komórkę. Chętnie posłuchałabym, co będzie mówił, ale jego głos jest przytłumiony. Podchodzi do mnie i pyta:

— Ile ma pani lat?

— Dwadzieścia osiem — odpowiadam zgodnie z prawdą. Ukradkiem spoglądam na wejście, aby się upewnić, że Taylor nie zamierza się jednak w ostatniej chwili zjawić.

— Czy obecnie mieszka pani w Nowym Jorku? Potwierdzam skinieniem głowy.

Ben ma jeszcze dwa pytania:

— Gdzie jeszcze pani mieszkała? Czy gdzieś poza Stanami? Potrząsam głową.

— Tylko w Pensylwanii. Tam się wychowałam.

— W porządku — Ben odkłada telefon. — Doktor Shields mówi, że może pani wziąć udział w badaniu. Najpierw poproszę o pani pełne imię, nazwisko i adres zamieszkania. Czy ma pani przy sobie jakiś dokument potwierdzający tożsamość?

Przekładam plecak do ręki. Grzebię w nim, aż znajduję portfel. Podaję mu prawo jazdy.

Robi zdjęcie, po czym spisuje pozostałe informacje.

— Jeśli ma pani konto w banku, jutro po zakończeniu sesji badawczej przeleję pani należność.

— Tak, mam konto. Taylor mówiła, że to pięćset dolarów? Ben kiwa głową.

— Prześlę te dane osobie prowadzącej badanie, a następnie zaprowadzę panią do sali na piętrze.

Czy to naprawdę może być aż takie łatwe?