It Follows

Film Davida Mitchella to postmoderna pełną gębą i idealna historia dla miłośników autotematycznych horrorów, które analizują gatunek, do którego przynależą. Co w tym z miłości? Bardzo dużo. Twórca wziął na warsztat ściśle związaną z horrorem analizę seksualności. Wszak nie można zapominać, że rasowa final girl zawsze musiała być dziewicą, a scena seksu zazwyczaj kończyła się śmiercią owej pary. Wszystkie te schematy w tym filmie znalazły abstrakcyjne wybrzmienie. Oto nasza główna bohaterka po seksie z pewnym nieznajomym zaraża się pewną „klątwą”, która odtąd nie da jej spokoju. Jedynym ratunkiem przed śmiercią jest przekazanie tej klątwy komuś innemu - również poprzez stosunek seksualny. Coś za mną chodzi pełne jest aluzji, wdzięcznych analiz i spostrzeżeń, a to wszystko w klimacie horrorów z lat osiemdziesiątych. Dla miłośników nieszablonowych historii - pozycja obowiązkowa!

Bride of Frankenstein

Mary Shelley wykonała kawał dobrej roboty, pisząc swoją najsłynniejszą powieść o doktorze Frankensteinie. Film z 1931 roku na jej podstawie okazał się wielkim sukcesem i szybko zachęcił twórców do kręcenia kolejnych wersji tej klasycznej historii. Cztery lata po kultowym filmie z Borisem Karloffem powstała kolejna część, tym razem opowiadająca historię innego naukowca, planującego stworzyć partnerkę dla potwora, który - jak się okazało - ocalał z katastrofy młyna. Film ponownie wyreżyserował James Whale, czuć więc w nim ducha pierwszego obrazu, mimo że Narzeczona... nie powtórzyła jego sukcesu. Dziś jest jednak doceniana, szczególnie przez fanów klasycznych horrorów, a jej styl jest bardzo chętnie wykorzystywany w popkulturze.

Bride of Chucky

Laleczka Chucky to jedna z bardziej kultowych pozycji dla wszystkich fanów kina grozy. Będąc niezwykle absurdalnym połączeniem horroru z czarnym humorem, święciła triumfy na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych. Rozrastając się z czasem do kilku pozycji, szybko straciła swój pierwotny wydźwięk, do końca jednak pozostała sprawnym horrorem komediowym. Dokładnie dziesięć lat po premierze pierwszej części powstała odsłona historii, w której Chucky poznaje swoją... ukochaną. Mroczny styl i podobny charakter sprawiają, że przygody tej nietypowej pary ogląda się z wielkim uśmiechem na ustach i tęsknotą za czasami tych szalonych horrorów, w których wszystkie chwyty były dozwolone.

Bordello of Blood

Opowieści z krypty to kultowy dla pewnego pokolenia serial grozy. Nieco młodsi miłośnicy straszenia mieli swoją Goosebumps czy Szkołę przy cmentarzu, starsi i nieco wyrobieni widzowie zasiadali właśnie do Opowieści. Sukces serialu zaowocował powstaniem filmów kinowych. Jednym z nich jest właśnie Orgia krwi, która udanie przenosi absurdalną atmosferę serialu na warunki pełnometrażowe. Mamy więc kiczowate efekty, jeszcze bardziej kiczowate poczucie humoru, a cała historia rozgrywająca się w domu publicznym prowadzonym przez diabelną Lillith to kamp pierwszej wody.

Zęby

Horror i seksualność człowieka od zawsze szły ze sobą w parze. Twórcy kina grozy chętnie doceniali czystość i niewinność, rozwiązłość seksualną karząc z kolei śmiercią. Te kwestie były szalenie istotne szczególnie dla horrorów przełomu lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych, kiedy społeczeństwo wychodziło właśnie z epoki rewolucji obyczajowej, a popkultura dokonywała jej oceny i rozliczeń. Kwestia ta znalazła absurdalne odzwierciedlenie w filmie Zęby, w którym główna bohaterka, mając narządy płciowe uzbrojone w zęby, okrutnie rozprawia się ze swoimi partnerami seksualnymi. Brzmi surrealistycznie? Tak właśnie jest. Film jest prawdziwą perełką na gruncie współczesnego horroru, która błyszczy szczególnie intensywnie w świecie miłośników złego kina. Jeżeli sformułowanie filmy tak złe, że aż śmieszne jest dla Was synonimem dobrej zabawy, to macie gotową odpowiedź, czy Zęby spełnią Wasze oczekiwania.