W przypadku Matthew Vaughn na dobre zaczęło się od wspaniałego Stardust, czyli adaptacji powieści Neil Gaiman, która zaskakująco okazała się jeszcze lepsza niż książkowy oryginał. Później był bardzo dobry Kick-Ass, a więc ekranizacja komiksu Mark Millar. Potem reżyser ten dokonał czynu jeszcze większego, przywracając do życia „mutancką” franczyzę X-Men, kręcąc najlepszą jej odsłonę i zarazem jeden z lepszych filmów superbohaterskich w historii, X-Men: First Class. I znowu, trzy lata później, w roku 2014, zaskoczył jeszcze bardziej, bo jego Kingsman: The Secret Service nie były specjalnie wyczekiwane, bazą dla filmu był raczej mało znany komiks Millara, tymczasem okazało się, że to świetny film rozrywkowy, odważny i ciekawie wyśmiewający/wykręcający schemat filmów o Bondzie.

‌Kingsman: The Golden Circle do kin wchodzi więc już jako obraz wyczekiwany i ekscytujący wielu fanów. Tym większa szkoda, że jest pierwszym od lat po prostu nieudanym filmem tego niezwykle zdolnego reżysera.

Matthew Vaughn sprawia tu wrażenie, jakby zachłysnął się własnym sukcesem i doszedł do wniosku, że skoro Kingsman: The Secret Service tak bardzo się nam spodobało, to da nam to samo, ale w dużo większej dawce i jeszcze bardziej pokręcone, aż do przesytu, aż do przerysowania tak dużego, że staje się niestrawne. Złoty krąg jest rozbuchany na niemalże każdym poziomie, od liczby bohaterów i wątków, poprzez poziom skomplikowania i niedorzeczności intrygi Tych Złych (a przecież już w Kingsman: The Secret Service plan był mocno przesadzony), aż do warstwy wizualnej.

Z tym ostatnim w zasadzie można jeszcze dyskutować. Bo Vaughn chciał nam dać więcej – miał większe możliwości, na pewno też większe było zaufanie studia, zresztą i widzowie mogliby być zawiedzeni, gdyby dostali dokładnie to samo, co w pierwszym filmie. Okazuje się jednak, że to, co świetnie wyglądało wcześniej w nieco mniejszych dawkach, podawane co chwilę powoduje niestrawność – słynna scena w kościele z Kingsman: The Secret Service olśniewała, bo była wyjątkowa, tymczasem w Kingsman: The Golden Circle co rusz mamy kamerę pracującą, jakby operowała nią wiewiórka po spożyciu kokainy w ilości odpowiadającej masie jej ciała. Za dużo tego. Za dużo wszystkiego!

fot. 20th Century Fox

Złoty krąg broni się chyba tylko bohaterami, a raczej sympatii, którą zbudowali w nas pierwszym filmem. Nie sposób zaprzeczyć, że cieszy powrót Eggsy’ego (świetny Taron Egerton), oraz jego księżniczki Tilde, którą „poznaliśmy” pod koniec Kingsman: The Secret Service, a która tutaj ma już swój własny, ważny wątek. Podobnie miło jest zobaczyć Mark Strong jako Merlina i Colin Firth jako Harry’ego, udane wejścia do historii zaliczają również postacie Tequily (Channing Tatum) i Whiskeya (Pedro Pascal).

Co nie zmienia jednak faktu, że Kingsman: The Golden Circle to film niemalże campowy, gdzie niemal każdy kolejny zwrot akcji sprawia, że nasze oczy otwierają się szerzej, a ręka sama wędruje do czoła, by pacnąć w nie w niedowierzaniu. Jeżeli ktoś jest w stanie przełknąć taką stylistykę, może w kinie bawić się całkiem nieźle, zresztą niektóre gagi są bardzo udane (Elton John!). Co za dużo jednak, to niezdrowo. I jak chyba mawia się w Hollywood: co za dużo, to sequel.