Twórcy od razu odpowiadają na pytanie, jaką rolę w tym wszystkim odgrywa matka Dasha i Killiana. Tak jak przewidywałem, ona od początku stoi za atakiem na Joannę i jest tą zmiennokształtną. Wygląda na to, że Penelope/Athena ma większą moc, niż początkowo mogliśmy sądzić. Jej plan ze wskrzeszeniem poprzedniej Ingrid jest interesujący i ważny dla fabuły, bo wyjawia nam jej motywy. Nie wiadomo do końca, po co jej ten złoty wąż, ale udaje się mimo wszystko tym wątkiem pobudzić ciekawość, a to jest najważniejsze. Pozostaje pytanie: dlaczego Joanna okłamuje Wendy, mówiąc, że ten artefakt został zniszczony?

W końcu w tym odcinku udaje się stworzyć odpowiedni dysonans pomiędzy obiema Ingrid. Stara, którą zabiła Wendy, jest psychopatką, więc jej motywy i działanie jest zrozumiałe. Na szczęście aktualna Ingrid nie jest przesiąknięta złem i wpływem Browninga, dzięki czemu jej sugerowany w poprzednim odcinku foch na Wendy szybko znika. Do tego dochodzi nawet pomysłowa scena tortur, w której różnice pomiędzy postaciami córki Joanny są jeszcze bardziej podkreślone.

[video-browser playlist="633716" suggest=""]

Nadal nie mogę niczego dobrego powiedzieć o wątku romantycznym, w którym udział biorą Freya, Dash i Killian. Wszystko rozgrywa się w sposób banalny i za bardzo oczywisty. Informacja o pocałunku Killiana i Frei musiała wyjść na światło dziennie i doprowadzić do takiego rozwoju wydarzeń. Nudne, pozbawione emocji i za bardzo infantylne.

Trochę razi mnie brak wykorzystania potencjału aktorskiego Julii Ormond i Victorii Madsen. Obie kobiety to utalentowane aktorki, które w rolach walczących ze sobą czarownic powinny błyszczeć charyzmą. Ich obecność w tym odcinku jest zaledwie epizodyczna i nie potrafią pokazać czegoś ponad przeciętność.

Niezły odcinek Witches of East End, który pobudza ciekawość i obiecuje więcej wrażeń w kolejnych epizodach. W końcu w tym wszystkim pojawia się jakaś historia i emocje. Ciekawi jeszcze  nowa postać, która ma ukryte motywy związane z czarownicami.