fot. Apple TV+

Pierwszy sezon Terapii bez trzymanki bardzo pozytywnie zaskoczył. Z powodzeniem połączył komedię z dramatem. Do tego Harrison Ford nie okazał się tylko wabikiem na widzów, bo cała obsada z Jasonem Segelem na czele potrafiła nadać swoim bohaterom głębi i kolorytu. Z dużą radością fani serialu przyjęli więc wiadomość o kontynuacji.

Pierwsze dwa odcinki nie były porywające, ponieważ 2. sezon zaczynamy w momencie, gdy większość bohaterów przeszła w pewnym sensie tytułową terapię – wyciągnęła wnioski, zrobiła krok naprzód w przepracowaniu swoich traum, problemów czy toksycznych zachowań. Nie odkrywamy niczego nowego w tych postaciach, bo wszystko zostało powiedziane wcześniej. Po prostu obserwujemy, jak sobie teraz radzą. Czekamy na jakiś kryzys, który rozkręci fabułę.

fot. Apple TV+

I rzeczywiście pod koniec pierwszego epizodu do poradni przyszedł mężczyzna, który spowodował śmierć żony Jimmy’ego w wypadku samochodowym. Choć pojawił się dosłownie na moment, to od razu wzbudził emocje, których poza retrospekcjami brakowało na przestrzeni odcinka. Pewnie właśnie wokół tego wątku – który prawdopodobnie skupi się na wyrzutach sumienia, stracie i przebaczeniu – będzie się kręcić cały sezon. I zapowiada się on poruszająco, skoro w kierowcę wciela się Brett Goldstein, który jest twórcą, scenarzystą i producentem wykonawczym serialu. Na pewno większość widzów kojarzy go ze świetnej roli Roya Kenta w Tedzie Lasso, za którą dostał dwie nagrody Emmy. Pod względem aktorskim nie mamy się o co martwić.

Natomiast poszczególne wątki jak na razie średnio angażują. Ciekawi ten z Grace, która trafiła do więzienia za to, że zrzuciła męża z klifu, co było efektem niekonwencjonalnych porad Jimmy’ego. Ma on potencjał na intrygujący rozwój wydarzeń, w których bohater będzie odczuwać niepewność w tym, czy dobrze wykonuje swoją pracę. A i sam proces może okazać się interesujący. Natomiast romansowy wątek Gaby i Jimmy’ego najbardziej kuleje. Twórcy wprowadzają do niego mnóstwo humoru związanego z seksem, tłumacząc łopatologicznie, dlaczego postacie ciągną ten związek. To sprawia, że Gaby, która rozpoczęła nowy rozdział w życiu jako profesorka na uczelni, traci w oczach widzów, choć Jessica Williams jest wspaniała. Też nie czuje się chemii między bohaterami, co jest największym problemem.

fot. Apple TV+

A co z Seanem? Realizuje się jako kucharz w foodtrucku, a my wciąż wałkujemy jego PTSD. Może jego sceny nie są porywające, ale przyziemne, konkretne i solidne z odrobiną humoru. Fajnie też, że teraz kontynuuje terapię z Paulem, który ma do niego inne podejście, bo pilnuje granic na linii pacjent–terapeuta. Paul jest dobrą przeciwwagą dla nadpobudliwego i rozchwianego psychicznie Jimmy’ego, a w nowym sezonie to wciąż działa. Harrison Ford jak zwykle przyciąga największą uwagę, mimo że nie uczestniczy w wielu scenach. Sarkazm postaci, ale też ciepło wobec Alice podczas ich wspólnych rozmów na ławeczce, które tym razem dobrze zmontowano, nigdy się nie znudzi. Jedynie jego związek z Julie jak na razie jest całkowicie bezbarwny i pozbawiony pomysłu.

Dużo humoru jak zwykle dostarczają Liz i Derek. Tylko wątek z nieśmiałym Connorem wydaje się zbyt przerysowany, ale dzięki nim jest strawny. Przybladł wątek Alice, która chyba najlepiej przepracowała żałobę, ale możliwe, że ewentualna konfrontacja z kierowcą, którą zasugerowano w końcówce 2. odcinka, go rozrusza. Z kolei Brian pojawił się tylko na kilka chwil, ale jego ekranowa energia zawsze dobrze oddziałuje na historię, rozbawiając widzów.

fot. Apple TV+

W odcinkach brakowało mi nowych pacjentów. Jeden Raymond, którego i tak kojarzymy z 1. sezonu, to trochę za mało. Po prostu nadaliby świeżości nowej serii, w której w zasadzie maglujemy dokładnie to samo.

Te dwa odcinki to niezły start dla 2. sezonu Terapii bez trzymanki, które wybroniły się humorem oraz lekkością i pozytywną atmosferą. Zarysowano nam pewne motywy i wątki, które będziemy eksplorować na przestrzeni serii. W końcu droga do uleczenia to nie sprint, ale maraton, a na dramaty i większe emocje jeszcze przyjdzie czas.