Rebis

Czy to były właściwe odpowiedzi? I kto wygrał tę grę? Dlaczego doktor Hittner był taki zdenerwowany?

Wreszcie przestali bawić się w gry i zaczęli rozmawiać.

—  Jesteś bardzo rozgarniętym chłopczykiem — rzekł psychiatra. — Nie muszę się martwić, że cię zepsuję, mówiąc to, bo ty sam dobrze o tym wiesz. Kim chcesz zostać, gdy dorośniesz?

—  Nikim.

—  Nikim?

—  Chcę tylko się bawić, czytać dużo książek i pływać. —  A jak zarobisz na utrzymanie?

—  Jak będę potrzebował, to dostanę pieniądze od ludzi.

—  Kiedy będziesz wiedział, jak to się robi, to zdradź mi ten sekret — rzekł doktor Hittner. — Czy jesteś szczęśliwy w szkole?

—  Nie.

—  Dlaczego?

—  Nauczyciele są zbyt surowi. Nauka zbyt głupia. Dzieci mnie nie lubią.

—  Czy kiedykolwiek zastanawiałeś się, czemu cię nie lubią? —  Bo jestem od nich inteligentniejszy — rzekł David. — Bo ja… — Ojej. O mało co nie powiedział: „bo ja wiem, co myślą”. Tego nie wolno nikomu zdradzić. Doktor Hittner czekał na dokończenie zdania. — Bo ja sprawiam dużo kłopotu w klasie.

—  Ale dlaczego to robisz, David?

—  Nie wiem. Myślę, że coś mi to daje.

—  Może gdybyś nie sprawiał takich kłopotów, ludzie bardziej by cię lubili. Czy chcesz, żeby cię lubiano?

—  Nie zależy mi. Nie jest mi to potrzebne.

—  Każdy potrzebuje przyjaciół, David.

—  Mam kolegów.

—  Pani Fleischer mówi, że nie masz ich zbyt wielu, że ich często bijesz i zasmucasz. Dlaczego bijesz swoich kolegów?

—  Bo ich nie lubię. Bo są głupi.

—  A więc tak naprawdę to nie są twoi przyjaciele, jeśli tak o nich myślisz.

—  Mogę się bez nich obyć. Najlepiej bawię się, jak jestem sam — odparł David, wzruszając ramionami.

—  A czy jesteś szczęśliwy w domu?

—  Myślę, że tak.

—  Czy kochasz swoich rodziców?

Cisza. Umysł doktora wysłał sygnał wielkiego napięcia. To było ważne pytanie. Daj dobrą odpowiedź. Taką, jakiej oczekuje.
—  Tak.

—  Czy żałujesz, że nie masz brata lub siostry?

Teraz nie było wahania:

—  Nie.

—  Naprawdę? Lubisz być całkiem sam?

David skinął głową.

—  Najlepsze są popołudnia. Gdy wracam ze szkoły i w domu nie ma nikogo. Czy ja będę miał małego brata lub siostrę?
Doktor zachichotał.

—  Nie wiem. To zależy od twoich rodziców, czyż nie?

—  Ale nie powiesz im, żeby mi takiego załatwili? To znaczy mógłbyś im powiedzieć, że dobrze by mi zrobiło, gdybym miał kogoś takiego, i potem oni pójdą i zrobią. A ja naprawdę nie chcę. — Nagle David uświadomił sobie, że wpędził się w kłopoty.

—  Dlaczego sądzisz, że mógłbym powiedzieć twoim rodzicom, że przydałby ci się brat lub siostra? — zapytał cicho doktor, tym razem bez uśmiechu.

—  Nie wiem. To była tylko taka myśl. — Którą znalazłem w twojej głowie, doktorze. A teraz chcę już się stąd wydostać. Nie chcę już z tobą więcej rozmawiać. — Hej, tak naprawdę to ty się nie nazywasz Hittner, no nie? Przez „n”? Założę się, że znam twoje prawdziwe nazwisko. Heil!