Najnowsza recenzja redakcji

Mimo że otwarcie czwartego sezonu nie oferuje zbyt dużej dawki przemocy i nieoczekiwanych zwrotów akcji, dalej prezentuje bardzo wysoki poziom i jest klasą samą dla siebie. Pokuszę się nawet o stwierdzenie, że jest to jedno z lepszych otwarć, jakie zafundowano nam na przełomie tych wszystkich lat, i bez wątpienia był to epizod "inny".

W końcu znaleźliśmy się w punkcie, który wydaje się być dużo bardziej interesujący od tego, w którym zaczynaliśmy naszą podróż parę lat temu. Znajdujemy się bowiem w świecie, gdzie nikt nie jest bezpieczny, gdzie nie ma żadnej świętości, a to, co powinno się wydarzyć, ma tak naprawdę niewiele wspólnego z tym, co dzieje się naprawdę. Jest to swego rodzaju bajka, która chyba jako jedyna w realistyczny sposób analizuje ludzką naturę, włożona w ramy opowieści oscylującej na granicy fantasy. Pozwala wierzyć, że smoki istnieją naprawdę, ale nie pozwala uwierzyć w to, że dobro zawsze zwycięża.

Wracając po raz kolejny do Westeros, zdajemy sobie sprawę, że bohaterowie całkowicie się zmienili i różnią się od postaci, jakimi byli trzy sezony wcześniej. To z pewnością nie była przyjemna podróż dla nikogo, co widać na przykładzie bohaterów, którzy w większości przypadków są złamani na każdy z możliwych sposobów i są cieniami ludzi, którymi kiedyś byli. A co najważniejsze, są zdeterminowani, by za wszelką cenę osiągnąć postawione sobie cele.

Nie chodzi tylko o Aryę, która przeistoczyła się w zimnokrwistą zabójczynię, ale również o Daenerys, która zaczyna zdawać sobie sprawę, że smoki zmieniły się w przerażające, śmiercionośne potwory, które są w stanie wystraszyć nawet ich "matkę" i coraz trudniej je kontrolować. Konsekwencje czynów z poprzedniego sezonu dopadły również Jona, który choć chciał zachować się honorowo, musiał zdradzić nie tylko swoich ludzi, ale również wrogów, z którymi się zbratał.

Los nie oszczędził także zwycięzców. Jaime i Cersei mieli swoją własną wersję bajkowej miłości, nawet jeśli była na swój sposób pokręcona. On był aroganckim i przystojnym rycerzem, ona - piękną królową. Po powrocie z niewoli Jaime zaczyna zdawać sobie sprawę, że podczas jego nieobecności zmieniły się reguły gry. Ani głowa rodziny Lannisterów, ani Cersei nie uważają, że jego obecność jest komukolwiek potrzebna (ze względu na stratę prawej dłoni i długą absencję), co czyni wątek ich "miłości" jeszcze bardziej tragicznym i pokazuje nieuchronny początek końca ich specyficznej relacji.

[video-browser playlist="634715" suggest=""]

Krwawe Gody zmieniły wszystko i wprowadziły nowy status quo. Po pierwsze: rozgrywka pomiędzy rodami Lannisterów i Starków nie jest na chwilę obecną tematem przewodnim. Już sam tytuł premierowego odcinka pokazuje, kto tak naprawdę wygrał, a scena przetopienia przez Tywina miecza Neda i przekazania go w ręce Jaimego tylko potwierdza upadek całego rodu. Muszę przyznać, że sekwencja została nie tylko po mistrzowsku sfilmowana przez DB Weissa (pierwszy raz na stołku reżysera), ale była tą, która na nowo przywróciła nas do tego niezwykłego świata. Po drugie: wprowadzona zostaje postać Oberyna Martella, który - podobnie jak Lannisterowie - zawsze spłaca swoje długi. Jestem przekonana, że ta postać sprawi jeszcze wiele kłopotów, czego zapowiedź mogliśmy zobaczyć w trakcie konfrontacji z Lannisterami. Pedro Pascal w charyzmatyczny sposób odgrywa swoją rolę i mam nadzieję, że na dobre zadomowi się w stałej obsadzie serialu. Po trzecie: Tyrion zostaje postawiony w sytuacji bez wyjścia, musząc uporać się z kochanką, żoną i człowiekiem, który najchętniej widziałby całą jego rodzinę martwą, oraz z faktem, że niektórzy chętnie zobaczyliby martwego również jego.

Westeros bez wątpienia nie jest najlepszym miejscem do szukania odkupienia. Tym bardziej cieszy fakt, iż cierpliwość niektórych została nagrodzona, a zemsta nigdy jeszcze nie smakowała tak dobrze. Finałowa masakra była tym, czego zupełnie nie spodziewałam się po odcinku, który miał nas na nowo wprowadzić w świat Gry o tron. Zabicie Pollivara przez Aryę to tylko kolejny etap jej mrocznej przemiany i byłam zaskoczona lekkością, z jaką jej to przychodzi. Widzimy, że z jednej strony czuje się przytłoczona tym, co ją spotyka, a z drugiej czuje radość i satysfakcję z zabijania kolejnych ludzi, dzięki czemu jej mroczna strona charakteru wydaje się być jeszcze bardziej intrygująca, niż początkowo zakładałam.

Ale nieważne, jak mroczny byłby serial, zawsze znajdzie się w nim miejsce dla lżejszych elementów o słodko-gorzkiej wymowie. I czy to będzie widok Lannistera smutno machającego swoją nową ręką, czy zbliżenie na pomnik Joffreya chełpiącego się "swoim" zwycięstwem - mają one dla widza jakże gorzki wydźwięk.

Choć w trakcie premierowego odcinka nie dzieje się zbyt wiele, to zakładam, że jest to tylko cisza przed burzą i po prostu nie chciano wrzucać widzów od razu na głęboką wodę. Wprowadzono parę nowych postaci, dzięki czemu twórcy mogli się skupić na rzeczach najważniejszych, powoli posuwając fabułę naprzód. "Two Swords" było swego rodzaju interesującym "usypiaczem", podejmującym wątki, z którymi zostawiono nas wraz z finałem trzeciego sezonu, ale to przecież Westeros, więc wszystko jeszcze może się może zdarzyć.