Legendy, mity i wszelkiego rodzaju wierzenia stanowią fundament popkultury, ponieważ to one były pierwszymi opowieściami przekazywanymi niegdyś wyłącznie drogą ustną. Do dzisiaj potrafią skutecznie jątrzyć wyobraźnię widza i przykuwać uwagę, dlatego nic dziwnego, że wciąż często wykorzystuje się je jako bazę wyjściową kinowych oraz telewizyjnych produkcji. Oto przykłady tych drugich.

Atlantis

Brytyjski serial stacji BBC transmitowany był od 2013 roku, ale został skasowany po 2 sezonach. Inspirował się przede wszystkim grecką mitologią, w tym tytułową legendą Atlantydy. W odcinkach pojawiały się potwory, bogowie i półbożkowie, w tym najbardziej znane postacie jak Herkules czy Meduza. Przeciętne recenzje zarówno widzów jak i krytyków sugerują, że o pozycji tej lepiej jest jednak zapomnieć.

Beowulf: Return to the Shieldlands

Także brytyjski serial, a właściwie mini-seria zakończona na 12 epizodach. Emitowany był na początku tego roku na stacji ITV, ale zebrał mieszane recenzje i nie zdecydowano się stworzyć kontynuacji. Był to dramat fantasty, który opierał się głównie na wierzeniach anglosaskich i anonimowym poemacie Beowulf spisanym ponad tysiąc lat temu. Historia wzbogacana była oryginalnymi pomysłami, a jak na warunki telewizyjne wyróżniała się zaskakująco dopracowanymi efektami specjalnymi.

Charmed

Kultowy młodzieżowy serial amerykański, który emitowany był przez 8 sezonów w latach 1998 – 2006. Zasłynął m.in. tym, że był pierwszą produkcją z żeńską obsadą, która tak długo utrzymała się na antenie telewizji. Odwoływał się do podań o mocach nadprzyrodzonych, przede wszystkim szeroko pojętych demonologii i okultyzmu. Nie skupiał się jednak na konkretnych udokumentowanych obszarach, ale w rozrywkowy sposób powielał popkulturowe schematy dotyczące czarodziejek, magii etc.

Game of Thrones

Musielibyście żyć w jaskini, żeby nie wiedzieć czym jest Gra o Tron. Hit HBO z 2010 roku odznacza się przede wszystkim własną mitologią, przebogatą historią przedstawionego świata i fikcyjnymi wierzeniami. Są one jednak umiejętnie osadzone w rzeczywistym kontekście i osnowie średniowiecza. Pośrednio bazują zaś m.in. na mitologii nordyckiej oraz wierzeniach religijnych wykorzystujących elementy chrześcijaństwa, a także mniej znanych wyznań, jak np. zoroastryzm (staroirańska religia, której wyznawcy określani są przez muzułmanów czcicielami ognia) . Poza tym w serialu pojawiają się smoki, a te reprezentują mity z przeróżnych szerokości geograficznych.

Hercules: The Legendary Journeys

Trochę już dziś staroć, ale przez mgiełkę pamiętam go jako dobrą dawkę przygód i zabawy w klimacie fantasy. Emitowany był w latach 1995 – 1999, a jak łatwo domyślić się po tytule, bazował na greckiej mitologii i klasycznej historii bohatera o imieniu Herkules. Serial miał jednak dość luźną strukturę i przemycał także elementy kultury orientalnej i egipskiej, a nawet średniowiecznego bestiariusza. Sporym atutem produkcji były także nowozelandzkie krajobrazy, co dało kombinację podobającą się widzom na całym świecie. Serial doczekał się nawet dwóch spin-offów. W Young Hercules główną rolę odtwarzał początkujący Ryan Gosling, a o pewnej wojowniczej księżniczce wspomnimy dopiero za chwilę.

Lost

Ten serial nie potrzebuje przedstawienia. Przygody Jacka, Sawyera i Kate mogliśmy oglądać w latach 2004-2010, ale osobiście mam wrażenie, że nigdy w pełni nie rozstałem się z bohaterami. Być może dlatego, że nałogowo wracam do serialu i funduję sobie kolejne powtórki. Podobnie jak Gra o Tron, produkcja ABC zasłynęła przede wszystkim własną unikalną mitologią. Ta łączyła w sobie przede wszystkim naukę i filozofię, ale pod koniec stało się jasne, że kluczowe są także wątki religijne – raczej niesprecyzowane, ale przyswajające powszechne konstrukty typu czyściec i walka dobra ze złem.

Merlin

Kolejny brytyjski przedstawiciel na liście. Merlin transmitowany był oryginalnie przez stację BBC w latach 2008-2012 i liczył sobie 65 epizodów. W największym, choć raczej luźnym stopniu bazował on na legendach arturiańskich (zawierających także ślady wydarzeń historycznych i wpływy wielu kultur, mitologii celtyckiej oraz wierzeń chrześcijańskich), w szczególności tych związanych z perypetiami tytułowego czarodzieja Merlina oraz oczywiście Króla Artura.