2

Kuchnia w Roeshot House została odnowiona kilka lat temu. Meble odmalowano na jasnoszaro. Znalazło się też miejsce na lśniący podwójny piekarnik, w którym zakochały

się Gabs i Elaine, kiedy ujrzały go po raz pierwszy. Wielki, drewniany, lekko chwiejący się stół nie został wymieniony i nadal na jego blacie widać ślad po długopisie Jakoba, który próbował za jego pomocą wyryć literę J, ale Elaine to dostrzegła i wściekła się nie na żarty.

Teraz siedzi przy nim Poppy z kolorowanką i kolekcją pisaków. Mój mózg na chwilę się zawiesza, kiedy próbuję zanotować zmiany, jakie zaszły w jej wyglądzie od ubiegłych świąt. Tak bardzo schudła, że jej głowa wydaje się nienaturalnie duża w stosunku do ciała. Wiem od Ivy, że prawie od roku cierpi na jakąś wirusową przypadłość, ale myślałam, że bardziej przypomina to złośliwe przeziębienie niż wyniszczającą chorobę. Ma osiem lat, a wygląda,

jak kilkuletnie dziecko.

Poppy uśmiecha się do mnie, pokazując nienaturalnie duże jedynki.

– Hej, Pops! – wołam. – Jak leci?

– Okej.

– Dzisiaj bolą ją mięśnie, więc nie ma ochoty na tulenie – informuje mnie Ivy. – Musisz się zadowolić piątką.

Podchodzę bliżej i podaję Poppy dłoń do klepnięcia. Jej nadgarstki wyglądają tak, jakby miały się za chwilę złamać.

– A to jest Tatum – dodaje Ivy.

Dorośli się odsuwają i widzę Tatum stojącą obok czajnika. Dziewczyna zdejmuje celofanowe opakowanie z pudełka z herbatą. Ma brązowe włosy z różowymi końcówkami, ale nie tylko one ją wyróżniają. Ma gładką skórę, pomalowane na czerwono usta, idealne brwi i o wiele zgrabniejszą figurę niż Ivy czy ja. Bardzo mi się podoba jej przyduży srebrzysty sweter, ale wiem, że na mnie nie wyglądałby tak dobrze. Jestem za niska.

– Dzięki, że mnie przygarnęliście – oznajmia z entuzjazmem Tatum. Nie wydaje się skrępowana faktem, że przebywa w gronie nieznajomych.

Kiwam głową.

– Hej. – Mam nadzieję, że nie usłyszała w moim głosie obojętności. Jeśli jest od nas o rok starsza, to pewnie ma mnóstwo własnych zajęć? Niestety nie sprawia wrażenia cichej i pracowitej osoby, która zaszyje się w kącie i skupi na pisaniu esejów, podczas gdy Amigos będą urzędować na strychu. Założę się, że się do nas przyłączy.

Ivy wprowadza mnie w sytuację:

– Tatum mieszka niedaleko nas, ale chodzimy do różnych szkół. Chyba byłyśmy razem w zerówce?

Dziewczyna kiwa głową.

– Tak, ale zupełnie cię nie pamiętam. – Słyszę w jej tonie lekceważenie.

Na drugim końcu pokoju ciotka Gabs wyjaśnia, że babcia Tatum miała groźny upadek i mama dziewczyny musiała się nią zająć, ponieważ tata pracuje za granicą, a brat ciągle podróżuje. Po chwili mówi głośno:

– No dobrze, kochani. Kto pije kawę, a kto herbatę?

– Zrobię Poppy shake’a. – Ivy zrywa się po szklankę.

– Shake’a? – dziwi się Jakob, po czym podnosi z blatu brokatową słomkę leżącą obok wysokiej szklanki i żółtej puszki z wzorem ćwiczących ludzików. – To ja poproszę bananowego.

– Nie dostaniesz, to proteinowy napój na wzmocnienie mięśni Poppy – rzuca Ivy, po czym bierze słomkę i filuternie wbija mu ją w brzuch. – A jak twój sześciopak?

– Hej! – woła Jakob. – Zaraz pokroję tort.

Tatum umieszcza herbatę w kubkach.

– Przynajmniej na coś się przydam – mówi, a ja rozglądam się za jakimś zajęciem dla siebie, bo nagle zaczynam się czuć jak piąte koło u wozu.

Ivy wpycha mi do rąk papierowe serwetki.

– Masz, rozłóż je.

Serwetki mają wzór renifera i fikuśnie postrzępione brzegi, w stylu ciotki Gabs. U nas w domu korzystamy przede wszystkim z ręczników papierowych. Siadam przy stole obok Poppy i składamy serwetki w różne kształty. Robimy z nich wiatrak, koślawe serduszko i próbujemy wykonać kwiatek. Następnie kolorujemy je, a Poppy instruuje mnie, jakich kolorów mam użyć.

– Ale cię zaszczyt kopnął – stwierdza Ivy, stawiając shake’a przed dziewczynką. – Mnie nie pozwala dotykać tych flamastrów.

Tatum przynosi kubki i powoli wszyscy siadają do stołu. Steve zajmuje miejsce obok mamy, a ja czuję, że muszę odwrócić wzrok. Kiedyś to było miejsce taty.

Ciotka Gabs oznajmia:

– Clive z Pinhurst Properties przyjedzie sprawdzić ogrzewanie najszybciej, jak to możliwe. Kazał was przeprosić.

– Powinniśmy domagać się zwrotu pieniędzy, a przynajmniej rabatu – stwierdza mama.

– Jakob, idź po sweter – mówi Elaine. – Od samego patrzenia na ciebie robi mi się zimno. – Wzdryga się i wtula w swój brązowy polar. Istnieją dowody w postaci zdjęć na to, że Elaine była kiedyś szczupła i modnie ubrana, ale nadal trudno mi w to uwierzyć.

– Dobrze, za chwilę – odpowiada Jakob, wkładając do ust spory kawałek tortu.

Marc masuje kolano.

– Gdzie jest paracetamol, Elaine?

– Nie mam pojęcia. Mam nadzieję, że nie myślałeś, że ja go spakuję.

– Marc biega maratony – mama wyjaśnia Steve’owi.

– Teraz nie mogę – odpowiada Marc z grymasem na twarzy. – Kilka miesięcy temu miałem wypadek i uszkodziłem kolano.

– Spadł z bieżni na siłowni – dodaje Elaine, kręcąc głową. – Poważnie.

Nasz stłumiony chichot przeradza się w głośny śmiech, a Marc udaje urażonego.

– Dobrze, już dobrze – przerywa nam.

– Ja też trochę biegam – odzywa się Steve. – Przeważnie pięciokilometrówki.

Cisza. Zabił rozmowę. Mężczyzna lekko się czerwieni i poprawia okulary.

– Byłam niedawno na pierwszej lekcji spinningu – oznajmia mama. – Ktoś jeszcze tego próbował?