Cieszę się, że Baz podszedł do mnie. Klepię się w uda, a on opiera na nich przednie łapy. Pomagam mu wdrapać się do mnie na kolana. Jest z siebie bardzo zadowolony.

– Nie pozwól mu się zbliżyć do tortu – ostrzega ciotka Gabs.

Odsuwam krzesło i drapię psa w podbródek, co bardzo mu się podoba.

– Jest taki słodki – wzdycha Tatum, schylając się, by dotknąć jego ucha. Pies patrzy na nią z czułością, jakby rozumiał jej słowa.

– Zrobię dla Baza elegancką muszkę – oznajmia Poppy, po czym składa serwetkę i skręca ją na środku.

Przytrzymuję papierową muszkę przy szyi Baza.

– Naprawdę mu pasuje – przyznaję.

Baz ma na ten temat inne zdanie i próbuje ugryźć serwetkę, a pozostali śmieją się z mojego zaskoczenia.

Staram się zabrać mu serwetkę, ale pies nie puszcza.

– Czasami dławi się papierem – niepokoi się Poppy.

Szarpię mocniej, ale Baz uważa to za zabawę.

– Masz, Baz – woła Tatum, wyciągając dłoń z małym kawałkiem tortu.

Pies natychmiast puszcza serwetkę i połyka ciasto, a Ivy zabiera muszkę.

– Ależ jest zachłanny! – prycha Elaine, na co Gabs dodaje:

– Tak, zeżre wszystko. Koniec z dokarmianiem go. Powinien być na diecie.

– Rozumiem, że zamierzacie spędzić ze Steve’em kilka nocy w innym miejscu? – Elaine zwraca się do mamy. Uśmiecha się, ale w jej głosie słychać dezaprobatę. To dla niej typowe. – Trochę szkoda jechać tyle kilometrów i od razu wyjeżdżać.

– To dla nas jedyna możliwość. Leah zostanie z wami. Nie byłabym w stanie zaciągnąć jej ze sobą nawet siłą.

Otwieram szeroko oczy na myśl, że mogłabym zostać zaciągnięta siłą w odwiedziny do siostry Steve’a.

– Wydawało mi się, że w tym tygodniowym pobycie tutaj chodzi o to, żeby być razem – dodaje Elaine.

– To tylko dwie noce. Nie będziesz sprawiać problemów, prawda, Leah? – pyta mama. Zanim udaje mi się odpowiedzieć coś sarkastycznego, ciotka Gabs mnie ubiega:

– Nikt nie będzie. Wszystkie dzieciaki są cudowne. Ivy była dla mnie w tym roku prawdziwym wsparciem. – Spogląda na Poppy, która pochyla się nad kolorowanką.

– Tak trzymaj, Ivy – mówi Elaine, ale po chwili psuje efekt, dodając: – Jakob też mógłby nauczyć się odpowiedzialności.

– Dzięki, mamo – rzuca Jakob.

– Zanim zapomnę – wtrąca ciotka Gabs. – Umieściłam Tatum w pokoju z tobą, Leah. Nie masz nic przeciwko?

– Och… – Wiem, że tak naprawdę wcale nie prosi mnie o zgodę, lecz informuje. Nie jestem przyzwyczajona do dzielenia pokoju z kimś innym i wolałabym dowiedzieć się o tym z wyprzedzeniem. W mojej sypialni stoją dwa łóżka. Ta decyzja ma to sens, ale nie podoba mi się, że ciotka patrzy na mnie z takim entuzjazmem, jakby dzielenie pokoju z nieznajomą było czymś wymarzonym.

– Będzie fajnie – dodaje.

– Okej – odpowiadam oschle.

– Ja w tym roku mam dwa łóżka – chwali się Poppy. – Jedno na dole i jedno na górze.

Wszyscy wlepiają wzrok w ciotkę Gabs.

– Powiesz im, mamo?

Ciotka kiwa głową.

– Chodzi o to, że Poppy czasami ma problemy z chodzeniem po schodach, dlatego obiecałam jej, że w saloniku obok bawialni ułożę dmuchany materac. Każdej nocy będzie mogła zdecydować, czy woli spać na nim, czy w pokoju z Ivy.

– Rozumiem. To dobry pomysł – mówi mama.

– Jeśli Marc nie przestanie chrapać, sama będę musiała rozważyć drugie łóżko dla siebie – wtrąca Elaine.

Wydaje mi się, że w ten sposób próbuje rozluźnić atmosferę.

W zeszłym roku Poppy biegała po domu jak typowa siedmiolatka, a dziś ma kłopoty z pokonywaniem schodów jak schorowana staruszka.

– Jeśli chcesz, możemy teraz nadmuchać materac – mówi Ivy do swojej mamy. Ma na myśli nas, czyli Troje Amigos plus Tatum.

– Naprawdę? – wzdycha ciotka Gabs. – Dzięki, kochana.

Korzystając z okazji, opuszczamy dorosłych. Poppy podąża za nami na usztywnionych słabych nogach.

– Jakob, nie zapomnij o ćwiczeniu na skrzypcach – woła za nami Elaine.

– Tatum chyba jest w porządku – szepczę do Ivy, gdy podnosimy materac, kołdrę, poduszkę i ciepły koc, który ciotka Gabs przyniosła z samochodu i zostawiła w korytarzu.

– Tak – przyznaje Ivy. – Powiedzmy, że Amigo na próbę.

Nie przesadzałabym.

Poppy siada na jednym z foteli w niewielkim saloniku i obserwuje nas, gdy przygotowujemy dla niej łóżko zgodnie z jej instrukcjami. Dziewczynka pokazuje nam zestaw trzech krótkofalówek, dzięki którym w razie potrzeby będzie mogła w nocy zadzwonić do mamy lub Ivy. Gdy posłanie jest już gotowe, Ivy proponuje, by Poppy je wypróbowała. Kiedy mała się kładzie, dołączam do niej i udaję, że chrapię. Po chwili na łóżko wskakuje Baz, a następnie

Jakob i Ivy. Tatum staje nad nami i stwierdza:

– Za chwilę z materaca zejdzie całe powietrze. Podnosimy się. Baz szczeka z podekscytowania, Jakob szuka czapki, Ivy i ja próbujemy poprawić pościel. Poppy mówi, że chce wrócić do kuchni. Wtedy proponuję:

– Chodźmy na strych.