43. Prisoners

Denis Villeneuve to artysta ze smykałką do tworzenia mrocznej, duszącej wręcz atmosfery, co stara się wykorzystać przy każdym swoim filmie. Zarzutów do Labiryntu można mieć sporo, trudno jednak mieć jakiekolwiek wątpliwości co do obsady – Jake Gyllenhaal i Hugh Jackman są rewelacyjni, a ich psychologiczny pojedynek ogląda się na krawędzi siedzenia. Szkoda, że reżyser rozcieńcza i zwalnia swoją historię co jakiś czas. Jednak im dalej w jego twórczość, tym więcej perełek można znaleźć.

42. Dial M for Murder

Jeden z najsłynniejszych pomysłów Hitchcocka na morderstwo doskonałe. To, jak wiadomo, nigdy nie jest na tyle doskonałe, by ostatecznie cały plan nie wyszedł na jaw. Tym razem pomysł jest tak perfekcyjny, że jedynie złośliwość rzeczy martwych mogłaby przeszkodzić w zbrodni. Tak też się dzieje i przez zepsuty zegarek giną nieodpowiednie osoby, a bohaterowie są niesłusznie oskarżani. Hitchcock tylko knuje kolejne zwroty akcji, by utrzymać widza jak najbliżej ekranu.

41. Vertigo

Zawrót głowy przez wielu uznawany jest za najlepszy film Hitchcocka, choć z pewnością wielu mogłoby się nie zgodzić. Trudno się jednak dziwić, skoro prawie każda historia, za którą mistrz suspensu się zabrał, jest fascynująca. Tutaj także przewijają się kluczowe w jego filmografii chwyty, jak morderstwo doskonałe, pożądanie i zagubienie głównego bohatera. Jimmy Stewart w głównej roli jest jak zwykle znakomity, a kompletnie szalona, na wskroś hitchcockowska fabuła nie pozwala choć na chwilę mrugnąć.

40. Frantic

Klasyk Romana Polańskiego, próba wskrzeszenia gatunku noir, w którym zresztą polski reżyser zawsze odnajdywał się doskonale. Amerykański kardiochirurg (Harrison Ford) spędza czas z żoną w Paryżu. Ta nagle znika. Nie mogąc liczyć na pomoc organów ścigania, bohater sam rusza w poszukiwaniu swej ukochanej. Nieprzygotowany na nadchodzące wyzwania, spotyka dodatkowo femme fatale, która jeszcze bardziej komplikuje jego śledztwo. Kultowe dzieło z fascynująca muzyką Ennio Morricone.

39. Śledząc

Pełnometrażowy debiut Christophera Nolana i wyznacznik jego późniejszej twórczości. Nie dość, że już wtedy Brytyjczyk lubił bawić się chronologią akcji, to na drzwiach mieszkania głównego bohatera zamieścił logo Batmana. Poza konstrukcją Śledząc pozostaje jednak klasyczną opowieścią o szarym człowieku, który zostaje wplątany w spisek, choć bohater przez cały czas miał wrażenie, że to on panuje nad sytuacją. Dzisiaj z rozczuleniem ogląda się tę kameralną wprawkę jednego z wizjonerów współczesnego kina.

38. Enemy

Najoryginalniejsze dzieło Dennisa Villeneuve’a, choć także najtrudniejsze w odbiorze i najczęściej krytykowane. Oglądając film, Adam zauważa w nim samego siebie, a dokładniej swojego sobowtóra, który nie tylko okazuje się być praktycznie idealną kopią bohatera, ale także dzieli z nim pewne historie. Świat Adama wywraca się do góry nogami i protagonista próbuje odkryć, kim tak naprawdę jest. Krótka, zwięzła, niezwykła wizualnie podróż potrafi wejść za skórę i trudno pozbyć jej się z głowy.

37. American Psycho

Najsłynniejszy film bardzo słabo znanej reżyserki Mary Harron, której twórczość próbuje wszystkim udowodnić, że American Psycho było jedynie wypadkiem przy pracy. Może zresztą tak być, gdyby bowiem nie obsada, to film mógłby okazać się B-klasowym, sezonowym dreszczowcem, o którym wszyscy szybko by zapomnieli. A jednak znakomity Christian Bale oraz równie świetny Willem Dafoe stworzyli ze swoich postaci prawdziwe indywidua, które bawią się w kotka i myszkę w kompletnie zwariowanym świecie pełnym przemocy, wymuszonej perfekcji i wyścigu szczurów. Każdy w takiej atmosferze by zwariował, nie tylko Patrick Bateman.